YES - back on the ship!!

14 maart 2017 - Cotonou, Benin

Jaaaaaa – ik ben weer terug! Mijn tweede thuis, zo voelt het ondertussen! Terug op een fantastische plek wat al 5 maand mijn thuis is geweest. Het voelt vertrouwd om het schip te zien liggen in de haven, de trap op te lopen en het schip binnen te komen. Een pasje te krijgen en je ben “weer een CREW-member”. Het is fantastisch om allemaal bekenden langs te zien lopen en binnen het uur al ongeveer 20 Mercy Shippers (die er nog steeds of net als mij er alweer zijn) te knuffelen. En dit houdt ongeveer een week aan voordat je alle bekenden hebt gezien! Hoe leuk is dat! Hoe leuk is het dat mensen blij zijn je weer te zien,  je enthousiast begroeten met een “welcome back” en je een dikke knuffel geven J. Of het vliegveld begon het al, daar stond Ria op ons te wachten! Helemaal leuk om haar nu weer hier te zien. Vorig jaar heb ik enorm veel met Ria opgetrokken – ze is zo’n beetje mijn grote zus en ondertussen goede vriendin van het schip. Herinneren jullie die reis nog dat we baby Paulinah naar huis gingen brengen, met die levende kip en kokosnoten? Nou dat was o.a. met Ria. Herinneringen die je nooit meer vergeet. Maar goed – HAPPY TO BE BACK!

Die avond gelijk maar even koffie gedaan bij het NL koffie uurtje in de cabine van een NL gezin (ja, zitten er nog steeds en blijven ook nog wel ruim een jaar) en even bij gekletst. Door naar mijn cabine, zelfde deck als vorig jaar – één deur naast mijn vorige cabine. Moet toegeven dat ik nu nog wel eens mijn sleutel in de verkeerde deur zit te porren…

De volgende dag (afgelopen maandag) een introductie dag gehad die voor mij maar 2 uur was (i.p.v. 8 uur) gezien het nog vrij recent was dat ik hier aan boord was. Ik heb het  wel geteld en is het toch 9 maand totaal dat ik thuis ben geweest! Dus bijkomen van de reis, een beetje rondlopen, kletsen, nog meer bekenden tegenkomen en bijpraten, wat settelen en die heerlijke M&M’s peanutbutter eten met een kop koffie van de Starbucks!

Voordat ik naar Afrika ben gevlogen heb ik nog een weekje vrij gehad. Heerlijk een paar dagen naar Duitsland met de familie waar warempel nog sneeuw lag en we de skies onder konden binnen. Vanaf de piste rechtstreeks naar huis – twee dagen tas pakken en koffie bezoekjes gehad en op naar Brussel. M’n twee zussen hebben me gebracht en gezien we er toch waren hebben we er gelijk maar een dag-city-trip van gemaakt, Brussel ook weer gezien! Nadien een nacht overnacht in een hotel vlakbij het vliegveld  en de volgende ochtend op weg naar Afrika. Van de sneeuw in Duitsland, naar NL naar België naar Afrika binnen 5 dagen – ach ja… ;)

Goed.. ondertussen ben ik alweer een week op het schip en betekend dat ik nog maar 6 weken te gaan heb. De tijd vliegt hier weer voorbij. Het is stiekum heerlijk om geen nieuweling te zijn en dat je zo opzoek moet gaan “hoe alles werkt”. Wat zijn de etenstijden, waar is mijn cabine ook al weer, welke trap moeten ik ook alweer pakken, hoe gaat het op de afdeling in zijn werk, waar kan ik alles vinden, wanneer zijn de meetings, hoe regel ik dingen en ga zo nog maar even door…! Afgelopen zomer is het schip in Zuid-Afrika geweest en uiteraard is het het één en ander opgeknapt en verbouwd, maar veel dingen zijn nog hetzelfde gebleven!

Ik ben in gepland op de afdeling algemene chirurgie. Op deze afdeling liggen nog een aantal plastische patiënten die nog niet ontslagen kunnen worden. In Afrika is de gemiddelde gezondheid erg slecht en zijn de mensen ondervoed. Dat maakt dat de wondgenezing erg slecht is en lang duurt. Met name bij plastische patiënten (lees patiënten die forse brandwonden hebben gehad) kun je je voorstellen dat grote stukken huid zijn getransplanteerd en dat we hier erg voorzichtig mee zijn. Op de afdeling kun je nog gecontroleerd aan hygiëne en voeding doen. Zodra zij het schip verlaten en naar huis gaan of naar het HOPE center gaan dan moet je maar hopen dat het goed gaat buiten… Ja, ook dit jaar is er weer het HOPE center waar patiënten verblijven voor en na hun OK wanneer zij ver weg wonen.

Goed, naast de plastische patiënten hebben we dus heelkunde patiënten. Een heel aantal struma’s – je weet wel, die dikke bolle keel bij mensen met een fors vergrootte schildklier wat ook tevens hun trachea (luchtpijp) dicht aan het drukken is.

Gisteren heb ik alweer op een andere afdeling gewerkt, de max-facs afdeling. De afdeling met de kaak en aangezichtstumoren en afwijkingen. Op deze afdeling liggen nog een aantal patiënten van neurochirurgie. Begin dit jaar zijn er een aantal weken een aantal neurochirurgen aan boord geweest en hebben heel wat grote operaties mogen uitvoeren. Ik heb wat foto’s gezien waar letterlijk een heel schedeldak wordt gelicht, en dan sta ik toch wel vol verbazing te kijken dat we dit allemaal doen op een schip in Afrika.  En hoe goed, belangrijk op verstandig je ook bent, ook die knappe dokters staan ook gewoon net als de schoonmaak als vrijwilliger te zijn en moeten net als een ieder ander betalen voor zijn of haar verblijf.

Ook dit jaar hebben we weer een afdeling vol met VVF-dames. Ook net als afgelopen jaar zijn er ook helaas in dit land (en helaas gewoon in heel Afrika) dames die na dagen van bevallen vaak een levenloos kind ter wereld en zelf van onderen zo beschadigd zijn dat zij volledig incontinent van urine zijn. Ze voelen zich vies, zijn altijd nat, rieken naar urine en de huid van onderen is beschadigd met vaak als gevolg dat hun man hen niet meer wil en dat ook hun eigen familie mevrouw aan de kant zetten. Zij leven zo enorm sociaal geïsoleerd, alleen! Na een operatie dan is deze lichamelijke ellende er niet meer en kunnen ze zich weer gaan mengen in een sociale omgeving en mogelijk weer een baan gaan vinden.

Iedere zondag wordt er op één van de verpleegafdelingen van het schip een kerkdienst/worship service gehouden voor de patiënten en de crew die daar ook bij aanwezig willen zijn. Deze ochtend was het tevens met 3 vrouwelijke patiënten die vierden dat ze genezen zijn van hun VVF-probleem – de Dress-ceremony (ook net als vorig jaar, de dress-ceremonie. Alleen nu vieren we dit op het schip). Ik kan je vertellen dat deze dienst zeer emotioneel en expressief was ;). De cultuur laat duidelijk hier zijn of haar emoties zien. Tranen van dankbaarheid en geluk, hard en luid zingen, lachten en ja – ook dans. Flink schudden met alles wat je hebt (en deze dames waren toevallig van grote Afrikaanse proportie – hihi). Volledig met kleurrijke Afrikaanse stof getooid in een prachtige jurk, een soort tulband van dezelfde stof op het hoofd, sierraden en make-up… Helemaal dames die weer dames kunnen en mogen zijn!

Zoals je leest zijn het in grote getallen dezelfde soort operaties dan afgelopen jaar. Dit zijn ook de operaties die Mercy Ships doet. Als schip hebben we ons gericht op een aantal specialismen en kunnen ons daar op richten wanneer we chirurgen regelen die over komen voor een aantal weken of maanden.

Afgelopen zaterdag ben ik ’s ochtends naar een stad geweest op het water. Het Venetië van Afrika wordt het ook wel genoemd. Maar liefst 30.000 mensen wonen hier en leven hier met name van de visserij. Prachtig en ongelofelijk om te zien hoe deze mensen hier wonen en hun voorzieningen hier hebben getroffen. De plaatselijke supermarktjes bijvoorbeeld zijn vrouwen in een kleine kano en daarin wat eten/waren tussen de huizen op palen door peddelt. Een kleine school aanwezig voor de kleinsten, maar ik zag ook het vele kinderen hard aan werk op de kano’s en visnetten. Wat voel je je dan rijk en gezegd als je met een motorbootje tussen deze huizen door vaart en je bedenkt dat je kunt doen wat je leuk vindt om geld te verdienen, en dat je een jeugd hebt gehad waarin je je vrije zaterdag kon besteden zoals je zelf wilde.

Gezien ik hier maar een paar weken ben, gooi ik mijn programma aardig vol. Ik wil graag naast mijn 40-urige werkweek zoveel mogelijk zien en doen! Daarom die middag met een busje vol Mercy Shippers de stad in gegaan. Zoals ik al beschreef bij de dress-ceremony dat deze dames kleurrijke kleding dragen – THIS IS AFRICA :)! Mannen en vrouwen dragen de prachtigste en kleurrijkste kleding hier in west Afrika. Er is hier dus ook een stoffenmarkt, nou ja – een soort van stoffige winkelstraat met heel veel kleine winkeltjes met nog veel meer stoffen.. De keuze is reuze! Uiteraard moet mevrouw ikzelf ook een stof hebben – dus na een zweterig en stoffig rondje lopen ben ik geslaagd. Niet zo heel kleurrijk (staat veel mooier bij de donkere mensen hier), maar wel een leuk motief! Jullie moeten de foto maar even beoordelen of je het leuk vindt.. ;) Kijk dan gelijk even op het etiket waar de stof vandaan komt….!  Aan boord zijn een heel aantal daycrew die fantastisch jurken, rokken of wat je ook maar wilt kunnen maken. Je kunt je voorstellen dat er dus een heel aantal witte Mercy shippers er soms fantastisch Afrikaans erbij lopen.  En ja, ook dit jaar zijn er uiteraard veel vele lokale mensen die bij ons een baan aan boord hebben. Veel zijn er voor de vertaling op de afdelingen gezien onze patiënten geen engels spreken. Maar hoe meer mensen er aan boord zijn, hoe meer er gekookt moet worden, schoon gemaakt moet worden en het schip weer een likje verf o.i.d. moet hebben. Zij blij met een baan aan boord met daarin goede maaltijden en een fatsoenlijk loon – wij blij dat wij met patiënten kunnen communiceren en wij extra handen hebben voor de ondersteunende taken!

Oh ja, vorige week ben ik ook nog met een Mercy Ministrie mee geweest. Net als afgelopen jaar zijn deze er ook dit jaar weer. Nu gingen we naar een weeshuis waar de allerkleinsten worden opgevangen. Een uurtje met hen spelen, knuffelen en vasthouden. Aandacht geven aan hen die geen aandacht krijgen. Ballonnen en wat speelgoed mee – kinderen blij en de leidinggevenden dankbaar! Over hobbelige, stoffige wegen met autos en vrachtwagens die roestig bijna uit elkaar vallen en ontelbaar veel brommers kwamen we daar aan. Kinderen zaten of lagen op een matje op ons te wachten. Het doet iets met je, wetend dat deze kinderen geen ouders meer hebben – of ouders hebben die hun niet willen hebben. In een huis met vele anderen worden gestopt en weinig aandacht krijgen omdat er zoveel van hun zijn. De leidinggevenden doen hun best, maar het valt niet mee.

Al met al heb ik er dus weer een volle week op zitten. Gezellig koffie / verse smoothie (dat fruit hier, geweldig.. zucht J) met de NL’ers. Eten met bekende en onbekende collega’s hier op het schip. Met Ria een computer van een andere NL’er (die hier ook al 4 jaar aan boord zit) compleet versierd en ingepakt voor haar verjaardag. Allemaal dingen die je nu zo weer oppakt gezien je hier al eens eerder bent geweest en er dus zo weer in rolt. Ik ben weer helemaal enthousiast…

Heel wat chocola, kaartjes en slingers van collega’s en familie en van een aantal vriendinnen gekregen wat allemaal zorgt voor een leuke decoratie van mijn eigen slaapkamertje wat ik deel met een Canadese verpleegkundige – dank jullie daarvoor!! Mochten jullie nog post willen sturen – altijd leuk! Maar bedenk wel dat hier ongeveer maximaal twee weken over kan gaan (en ik zit hier nu dus nog 6 weken…). Zie hieronder hoe dit jullie kunnen doen. Mochten jullie mij nog willen sponsoren, in mijn vorige blog kunnen jullie lezen hoe dat mogelijk is.

Post voor de bemanning

Per luchtpost
De post voor bemanningsleden aan boord van de Africa Mercy wordt vanuit heel Europa verzameld op het kantoor in Rotterdam. Wekelijks wordt de verzamelde post verstuurd naar de Africa Mercy. Kosten voor het versturen van de post naar Rotterdam is voor de afzender. Bij ontvangst aan boord moet het bemanningslid de kosten voldoen voor het traject Rotterdam – Africa Mercy. Dat is tot 50 gram gratis, daarboven: $ 1,96 per 100 gram (de dollar is de valuta aan boord). Gebruik voor luchtpost de volgende adressering:


Annerieke Roelofs, Hospital - Ward.
PER CREWMAIL
p/a Mercy Ships Holland
Ridderkerkstraat 20  
3076 JW Rotterdam

Dank jullie wel voor jullie support, donaties, kaartjes en bemoedigingen! Tot mijn volgende blog !

Liefs en een dikke knuffel vanuit Benin, Annerieke!

Foto’s

13 Reacties

  1. Silvia Timmermans:
    14 maart 2017
    He annerieke
    Weer een levendig verhaal ik zie het zo voor me. Fijn dat je het weer zo goed naar je zin hebt. En wat een goed en zinvol werk jullie daar verrichten.
    De stoffen zijn idd uit nederland daar hadden we het nog over in de nachtdienst via facetime. Grappig he waar een klein land dan groot in kan zijn.

    Die peanutbutter bij starbucks klinkt erg lekker. En de dames die zo blij zijn naar hun operatie en met hun hele lijf dansen zou ik ook wel eens willen zien.
    Ik wens je nog veel plezier en ik ben benieuwd naar je volgende avonturen.
    Liefs en dikke kus
    Silvia
  2. Roos:
    14 maart 2017
    Hallo Annerieke. Wat een kleurrijk verhaal. Prachtig om te lezen, ik waan me dan even in Africa.
    Wat ben je actief, alles bekijken naast 40 uur zorgen.
    Heel veel succes en plezier, groetjes Roos
  3. Lisanne Slagers:
    14 maart 2017
    Ha Annerieke!

    Wat een geweldig verhaal weer om te lezen!
    Super gaaf!
    Geniet nog van je tijd daar!

    Liefs,
    Lisanne!
  4. Gerda:
    14 maart 2017
    Hoy Annerieke, wat een geweldig verhaal weer, Ik zie de dames zo voor mij ,draaien met hun heupen geweldig zeg.
    Heel veel succes en plezier. Groetjes Gerda
  5. Gert:
    14 maart 2017
    Wat een enthousiasme, Annerieke! We leven weer helemaal mee en genieten van je beeldende tekst. Wat heerlijk om te kunnen genieten van de blijdschap van andere mensen. En ook te weten dat wij in west-Europa met zoveel betere omstandigheden gezegend zijn.
    We zijn blij dat het je zo goed bevalt en dat je je talenten zo in mag zetten in Gods koninkrijk. Enjoy and be a blessing.
    Liefs van paps en mams.
  6. Janet Gortemaker:
    14 maart 2017
    Hoi Annerieke,

    Wat een mooi verhaal weer. Ik zie het helemaal voor me hoe het daar gaat. Fijn dat je weer zo geniet. Nog een hele fijne tijd in Afrika.

    Groetjes Janet
  7. Jan en Ina:
    15 maart 2017
    Hoi Annerieke,wat een mooi verhaal weer.Geniet er nog van. Heel veel succes en groeten van fam.Wessels
  8. Jolien Bom:
    15 maart 2017
    Oké!

    Je bent weer heeeeeelemaal op je plek! Zo komt je fantastische levende blog op me over.
    Wat doe je al weer prachtig werk en de invulling van je 'vrije tijd' klinkt zoooo gaaf!

    Geniet van je belevenissen en super veel succes bij en in je werk.
    Dikke knuffel van Jolien
  9. Annelies & Laurens:
    15 maart 2017
    Haaa lieve Annerieke'

    Wat een mooi verhaal weer, en wat kun je fantastisch schrijven! Wanneer ga je boeken schrijven? ;)

    Wat heb je allemaal weer leuke dingen meegemaakt!!
    Fijn dat je zo warm welkom hebt gehad en dat je je helemaal weer thuis voelt'

    Heelveel succes Annerieke, je mag prachtig werk verrichten hoor!
    Ik kijk al weer uit naar je volgende verhaal'

    Geniet van de komende 6 weken!!

    Dikke knuffel Annelies!x
  10. Liesbeth Bom:
    15 maart 2017
    Hoi Annerieke,

    Prachtig om je "vervolg verhaal" weer te lezen!!!
    Het is uit je blog te merken hou je hiervan opnieuw geniet.
    We wensen je een heel goede en Gezegende tijd in Benin.

    Groeten van familie Bom.
  11. Jan en Corinne D:
    20 maart 2017
    Hallo Annerieke,

    Leuk je enthousiaste verhalen weer te lezen. Verder vonden we het erg leuk en boeiend, wat je ons allemaal vertelde tijdens je rondleiding tijdens het familieweekend. We wensen je nog een hele fijne tijd en Gods zegen toe. Geniet nog even in Benin.

    Hartelijke groeten,
    The Dommerholtjes
  12. Ina Mijnheer:
    20 maart 2017
    Hoi Annerieke,
    Fijn om jouw verhalen te kunnen lezen. Zo beeldend; of we er bij zijn. Een hele goede en gezegende tijd toegewenst. Hartelijke groeten van alle Mijnheren
  13. Agnes:
    21 maart 2017
    Fantastisch om je verhaal te lezen! Ik zie je in gedachten weer net zo blij rondlopen als vorig jaar :-). Geniet er van, deze periode is veel te snel weer om! En wat een ander Afrika dan Madagaskar he!
    Groeten aan alle dutchies!!