Bijzondere momenten..!

Ondertussen hebben jullie wel in de gaten dat iedere week een blog plaatsen al lang niet meer lukt. Opgeslokt worden door het leven hier aan boord en van boord is dan ook niet zo heel moeilijk. Tijd om me te vervelen heb ik ondertussen (gelukkig) nog steeds niet gehad. Wanneer me gevraagd wordt “Heb je spijt van je keuze dat je (zo lang) bent gegaan”, dan kan ik gelukkig nog steeds met heel mijn hart zeggen – GEEN SECONDE! Het is nog steeds geweldig om een klein steentje bij te kunnen dragen in het helpen van arm Afrika, het is nog steeds geweldig om een onderdeel te zijn van een internationaal community life aan boord, het is nog steeds geweldig om nieuwe mensen te leren kennen en nieuwe vriendschappen op te bouwen, het is nog steeds geweldig om met de Nederlanders koffie momentjes te hebben met een stroopwafel of speculaas, het is nog steeds geweldig om hier in de omgeving nieuwe plekjes op te zoeken!

Afgelopen twee weken hebben een gespecialeerde kinderchirurg uit Canada aan boord gehad. Dit betekende een afdeling vol kinderen, daarbij een papa of mama en heel veel lawaai! Op een afdeling waar 20 bedden naast elkaar staan betekend het dat er ongeveer 40 personen zijn, plus verpleegkundigen en dagwerkers, ’s avonds nog bezoekers en andere medici die nog even langs lopen. Als je er niet tegen kunt dat er heel veel mensen op een paar vierkante meter, dan is het op de werkvloer wel even slikken. Ik vermaak me opperbest tussen al deze gezelligheid… Kinderen spelen met elkaar, zijn bij elkaar of bij mij de nagels aan het lakken of kruipen verlegen dan toch maar even bij je op schoot. Zo gewoon lijkt het soms, maar als je er bewust bij dit alles stil gaat staan dan zijn dit toch bijzondere momenten…!

Eén van deze bijzondere patiëntjes is Paulinah. Een baby van ondertussen 5 maanden oud. Moeder had een ongecompliceerde zwangerschap achter de rug, en gelukkig voor haar is zij geholpen bij de bevalling door een medische professional. Paulinah is na veel moeite geboren met een enorme teratoma (cyste/tumor) aan haar stuit/billen. Deze was twee keer zo groot als haar eigen hoofdje. Gelukkig voor moeder heeft zij wonder boven wonder hier geen klachten aan over gehouden. Maar Paulinah… Gelukkig hoorde moeder over Mercy Ships en heeft zij zich gemeld. In de planning voor de operaties wordt door het screeningsteam rekening gehouden met welke chirurg met zijn specialisme wanneer komt, dus dat betekende dat Paulinah moest wachten tot hij er was.

De chirurg zelf (professor of pediatric surgery) schreef in zijn blog: “Ik hoorde van Paulinah voordat ik op het schip kwam. De screeningscoördinator stuurde mij foto’s, hopend dat een pediatrische chirurg haar zou kunnen helpen. Ik opende het document in mijn kantoor in het kinderziekenhuis met een moment van ongeloof. De baby heeft een vreemde tumor, ook wel genoemd een sacrococcygeal teratoma, groter dan ik ooit had gezien. Ze was geboren in november, en het blijft groeien. Ik vroeg de screeningscoördinator of ze meer medisch beeldmateriaal kon verkrijgen en dit radiologisch beeldmateriaal heb ik doorgestuurd naar een radiologengroep in Canada. Ik kreeg het verslag hiervan een paar dagen voor mijn vertrek naar Madagascar. Er zijn geen redenen om deze tumor niet te verwijderen. Het is zelf mogelijk dat deze tumor kwaadaardig kan worden en zodoende levensbedreigend zal zijn.”

Een paar dagen later was de arts gearriveerd aan boord en mocht hij Paulinah zien en moeders spreken. Met haar besprak hij de risico’s van de OK – ze had geen enkele vraag… Ze was op dit moment aan het wachten sinds de geboorte.

De nacht voor de OK mocht ik voor Paulinah zorgen. Een baby-luier paste niet, een TENA-lady broekje had Paulinah aan als luier. Gedurende de nacht mocht Paulinah geen borstvoeding hebben omdat ze nuchter moest zijn voor de OK. Dit had mevrouw natuurlijk niet zo bedacht, dus zette ze het af en toe heerlijk op een huilen.. Moeder was en bleef rustig, nam haar af en toe met infuuspaal en al mee naar de gang omdat de andere 9 patiënten ook nog moesten slapen.

De volgende nacht lag Paulinah op een andere afdeling, IC-afdeling voor de Medium-Care zorg. Ik ben een kijkje gaan nemen. Moeders lag stralend naast haar in bed, tranen in haar ogen… Paulinah lag trevreden naast haar te slapen. Ogend als een normale, gewone baby met een gewone babyluier… Bijzondere momenten…

Artsen met verschillende specialismen die overal vanuit de wereld voor een paar weken komen overvliegen. Een enorme logistieke planning om de juiste patiënten vanuit het hele land op het juiste tijdstip bij het schip te laten komen. Terwijl we nog een paar maand operabel zijn in Madagascar, zijn ze nu al druk bezig met de voorbereidingen voor Benin. Welke dokter komt wanneer en wat kan die voor de patiënten betekenen?!

Mercy Ships is een organisatie die zich tevens bezighoudt met opleiden en steunen van het lokale ziekenhuis. Ondertussen hebben ze de OK hier in de stad helemaal verbouwd en vernieuwd en deze is onlangs geopend. De artsen worden hier aan boord getraind en ook de verpleegkundigen worden opgeleid en getraind. Deze maand maart en mei staat in het teken van de spoedeisende hulp! YEEEEY! Samen met nog een paar SEH-verpleegkundigen zijn wij gevraagd of wij willen helpen met de opleiding hiervan. Ja, natuurlijk wil ik dat! Hoe mooi is het dat je je kennis door kunt geven, en hoe interressant is het om in het lokale ziekenhuis wat diensten op de spoed mee te werken!!

Afgelopen week heb ik de lessen bijgewoond (goed voor m’n Frans.. hihi) en als lotus-slachtoffer gelegen op de tafel met de Madagassische verpleegkundigen om mij heen die de ABC-methodiek (voor de SEH / medici onder ons) gingen proberen toe te passen. Nu is het wel iets minder uitgebreid dan dat ik persoonlijk ken. De A kan niet volledig voltooid worden, gezien ze wel een beademingsmachine hebben – maar deze doet het niet. Ook in de B schiet een stethoscoop wel eens tekort. De C valt te overzien, maar er moet per infuusnaald betaald worden door de patiënt/familie. En de D – een CT-scan kennen ze hier niet. Een ECG apparaat is aanwezig, maar de print doet slecht of helemaal niet. Ik weet helaas wel dat ik liever niet als patiënt op de SEH beland.. Hoewel ze erg goed hun best doen hier!! Maar de mogelijkheden zijn zo beperkt. De eerste lokale verpleegkundigen hebben ondertussen mee gelopen hier aan boord met mijn collega’s, volgende week is het mijn beurt.. Wordt vervolgd! Het zullen vast bijzondere momenten worden…

We zijn een ziekenhuis, en in een ziekenhuis gaat het ook wel eens zoals we niet wensen. Helaas is vorige week vrij onverwacht een jong meisje overleden. Na een reanimatie op de OK heeft zij nog twee dagen aan de beademing gelegen. Onderstaand het bericht vanuit bureau communicatie:

Today our hearts are broken over the loss of a young patient.

The beautiful 5-year-old girl from Northern Madagascar passed away on board the Africa Mercy on Thursday 10 March, at 5.45pm. She died two days after a very unusual, rare and severe reaction to the surgical procedure in combination with general anaesthetic, during treatment to remove a complex tumour of her lower face and neck. Her mother had been at her bedside since their arrival to the Mercy Ship on 20 January and her senior uncle joined them Thursday evening.

Official formalities with the local authorities were completed Friday morning and the family and the body are flown back to their village in the afternoon to prepare for her funeral.

Our prayers and our love leave with them.

Een helicopter geregeld door Mercy Ships heeft ze thuis gebracht… Het doet iets met de het leven hier aan boord. Toen zij na de OK op de IC lag is er door de intercom gesproken. Ook de volgende dag wordt meegedeeld dat het nog steeds niet goed met haar gaat. Je merkt dat het echt iets doet met de mensen en de communitie hier aan boord… Ieders gedachten gaan uit naar dat meisje. Een week voor haar overlijden heb ik haar nog op schoot gehad in het HOPE center.. Vrolijk klapte ze mee in haar rode jurkje met witte stipjes toen we vierden dat er weer een nieuwe groep dames “droog” naar huis gingen na hun fistel-operatie (dress-ceremony)…

Opnieuw ben ik afgelopen weken weer naar een aantal Mercy Ministies geweest, voor jullie weer twee nieuwe.. :)

De eerste was naar de daklozen. Iedere zaterdagochtend is er een lokale organisatie die tussen de middag eten verzorgd op het voetbalveld midden in de stad. Wij van Mercy Ships komen om een handje helpen, te arm te slaan om de verstotende, een knuffel te geven, samen te zingen en wat te knutselen… Eenmaal aangekomen zie ik een grote groep vrouwen met kinderen. Her en der zit nog een grijzende oma tussendoor. Volwassen mannen heb ik niet gezien, ik hoop maar dat ze “iets” nuttigs aan het doen zijn. Iedereen zat ondertussen al de rijst uit metalen kommen naar binnen “te schransen” met een lepel, ik kreeg een fles water in mijn handen gedrukt om te delen. En Westers-Europees ik ook ben vraag ik; “ehm, waar moet dit water in – ik zie geen bekers…” Er werd me al heel snel duidelijk gemaakt door de daklozen zelf dat dit in de lege metalen kommen moest, die werden vragend naar me opgehouden. OEPS, bekers is natuurlijk een luxe hier! Ehm, oké  - het werd dus rijstewater. Gulzend werd het opgeslokt en snel nog een keer naar me toe gehouden. In mijn ooghoeken zag ik dat sommige moeders het water overgoten in een oud plastic flesje. Dan loop ik toch wel even beschaamd met mijn mond vol tanden het water uit te delen. Een maal klaar ben ik tussen de mensen gaan zitten en al snel kwam er een ventje van ruim een jaar? op me af scharrelen. Enkel een dun, bevuild rood broekje had hij aan, daar kon geen luier onder zitten. Met een stralende glimlach plofte hij bij me op schoot. Ik dacht bij mezelf; “Eehhmm, oké.. Nou ja, mijn kleren kunnen wel weer in de was”. Nou, ik heb het geweten, een half uur later was het broekje (en dus meer) weer nat. Het is oncomfortabel om daar over na te denken, terwijl je weet dat zij er niet eens hoeven over na te denken omdat ze geen andere keuze hebben. De meiden rond een jaar of 14 zag ik ontfermen over hun broertje/zusje. Althans, dat hoopte ik – dat het nog maar even niet hun eigen kindje is op die leeftijd. Natte broek of niet, kom maar op de arm of rug. En hier, neem nog maar een hap rijst van mij. Daarna gingen die meiden weer mooi “interessant” naast ons zitten en sloegen ze verlegen hun armen om ons heen. Iets aan de voeten heb ik niemand hier zien dragen. Ook niet de oudere oma’s, zij zaten net zo goed op de grond als de rest. Ik maak me al druk om een steentje in mijn slipper of zand tussen m’n tenen (weten mijn vriendinnen maar al te goed J). Oncomfortabel zwaai ik wanneer we vertrekken in onze fancy witte Mercy Ships Landrovers naar de tandenloze glimlachen van heel veel mensen terwijl de kinderen nog vrolijk een eindje achter ons aan rennen…

De andere Mercy Ministrie was een bezoekje aan de kinderen die verblijven in het HOPE center. Hier heb ik eerder over geschreven. Het is een soort van hotel waar de mensen voor en na hun operatie en verblijf op het schip verblijven. Logistiek de makkelijkste oplossing. Mensen zijn oproepbaar voor hun OK, en kunnen gemakkelijk heen en weer voor hun poli controle. Dit kan voor sommige mensen en kinderen betekenen dat ze hier letterlijk maanden verblijven. Dan is het toch wel heel gezellig dat er twee keer in de week een groep Mercy Shippers langs komt om te kletsen, te knutselen, te zingen, te lachen en foto’s te maken. Moeders schuiven al borstvoeding gevend aan om mee te kunnen genieten, en al zweterig plakken we er vrolijk op los! Bijzondere momenten…

Onlangs ben ik naar een klein eilandje vlakbij het schip geweest. Een dagje vrij, dus fijn even weer een nieuw stukje Madagascar verkennen. In een klein bootje, vestjes wat zwemvestjes voorstelden, een gids en nog een paar vissers (geloof ik?) gingen we een stukje de Indische Oceaan op. Een uur varen en een kleine zeeziek-misselijkheid verder kwamen we aan! Een prachtig stuk wit strand, helder blauw water en een vuurtoren was voor 1 dag ons plekje. De vuurtoren beklommen (350 treden – zweeeeeeeeeeeeeeten)gaf ons een prachtig uitzicht op de oceaan en het vaste land. Echter zag ik al wel wat donkere wolken onze kant op komen. Toen ik vroeg of het ging regenen, was het uiteraard optimisch – nee hoor, drijft wel voorbij! Op het eiland woont altijd 1 persoon, zodat het nooit onbewoond is. Attent als ze waren klom er snel een jongen in een palmboom om de kokosnoten naar beneden te hakken, of we een kokosnoot wilden?! Jaaa, zekers wil ik die een keer proeven en proberen. Toen ik via de gids liet vertalen dat dit mijn allereerste kokosnoot ooit is keek de dame in kwestie (kijk filmpje om te zien wie ik bedoel) vol ongeloof mijn kant op… Sorry, hier groeien ze nog op het voetbalveld en naast het ziekenhuis – als het Deventer Ziekenhuis nou een paar palmpboompjes liet plaatsen.. ;)

Na een strandwandeling met fantastische schelpen begon het toch echt te regenen. Uiteraard zitten we nog eventjes in het regenseizoen, dus dat hield mooi aan! Verzopen tussen de golven en nog een slechtere maagweerstand kwamen we (gelukkig) weer veilig aan het vasteland! Het snorkelen wat daar erg mooi schijnt te zijn bewaar ik wel voor een andere keer!

Lieve allemaal.. Dank voor jullie steun, berichtjes en support na aanleiding van het overlijden van mijn opa. Dank voor alle kaartjes, het blijft erg leuk om een mailtje te krijgen waarin staat dat er post voor je is gearriveerd! Dank opnieuw voor de reacties, blijft gewoon leuk! Tezamen bijzondere momentjes… ;)

ps; nieuwe video’s en (heel veel) foto’s zijn zoals gebruikelijk ook weer geplaatst…! Mag ik jullie vragen om even tijd te nemen over het filmpje van Sambany. Hij was een patiënt vorig jaar hier aan boord in Madagascar. Vorig jaar was hij de patiënt waar het “community-life” hier aan boord erg druk mee was.. Voor zijn operatie moest hij zelfs specifiek tekenen dat hij mogelijk  niet meer wakker zou worden…

tot zover maar weer ;)

Lieve groetjes,

Annerieke