Geloof, hoop en liefde...

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Ondertussen is er weel veel gebeurd, privé thuis in Nederland en hier in Madagascar.

Afgelopen dinsdag 23 februari is mijn opa overleden. Hij mocht de dankbare leeftijd van 90 jaar bereiken. Lieve opa, wat zal ik u missen... Ik wist heel goed voordat ik vertrok naar Madagascar dat dit zou kunnen gebeuren, maar dat dan het bericht binnen komt… Afgelopen week heb ik veel gehuild – alleen, op schouders bij (on)bekenden en samen met familie via FaceTime. Aan boord wordt ik enorm goed opgevangen, veel geknuffeld en dankbaar voel ik me hier erg op mijn plek. Afgelopen zaterdag heb ik veel van de begrafenis kunnen volgen via livestream van de kerk en FaceTime, wat ben ik blij met deze technologie en WIFI… Om dan veel met familie te contacten, samen praten, samen huilen en samen rouwen is dan erg fijn – het verlies wordt er echter niet minder om… Dank voor alle steun die ik al van velen vanuit Nederland heb gekregen! Leven vanuit geloof, hoop en liefde komt dan heel dichtbij…

Ondertussen op de afdelingen gaat het werk door (ik heb wel een aantal dagen vrij gekregen hoor, afgelopen week)… Dag in dag uit mogen we weer mensen verblijden met een opname, een operatie de volgende dag en nadien weer ontslag! Ondertussen zijn de “liesbreuk”chirurgen vertrokken en hebben twee nieuwe General chirurgen, zij opereren veelal struma’s. Een aantal blogs geleden heb ik hier al eerder over geschreven. Een schildklier die groeit, groeit en doorgroeit – tot een grote van een meloen. Moet je voorstellen dat je altijd een enorme zwelling onder je kin draagt. Niet wetende dat deze zwelling ook je luchtpijp langzaam maar zeker verplaatst en samen knijpt. Op een CT van één van de patiënten zag ik dat de luchtpijp nog maar een doorsnede had van een kleine 1.5 cm. Wanneer er niet wordt geopereerd, dan is het gevolg dat op een gegeven moment de hele luchtpijp afgesloten is en ademhalen niet meer mogelijk is. Eén operatie van 2  - 5 uur (afhankelijk van de grootte) en wanneer je wakker wordt in je hals gewoon weer slank, normaal. Geen dreiging meer van een afgesloten luchtpijp. Soms de volgende dag alweer met ontslag. Wakker worden, een spiegel in je handen gedrukt krijgen en een glimlach op iemands gezicht zien; Mercy ships brengt geloof, nieuwe hoop en liefde…

Op de afdeling plastische chirurgie heb ik kennis mogen maken met Eline en Lanta. Eline is een jong meisje die opgenomen ligt doordat ze geïnfecteerde brandwonden heeft. Een lange opname van maanden aan boord. In het begin was Eline erg stil, huilerig en teruggetrokken. Bemoeide zich enkel met moeder of oma en niet met andere kinderen. Nu ze al een aantal weken opgenomen ligt gaat het zienderogen beter. Eline is geopereerd, haar wonden genezen langzaam maar zeker en ze is niet meer het teruggetrokken meisje. Nee, Eline is het meisje die speelt met andere kinderen en graag op schoot zit bij één van de vele verpleegkundigen. Je ziet haar groeien in vertrouwen. Dit vertrouwen was ook behoorlijk beschadigd kwam ik achter toen ik hoorde van haar verhaal… Helaas is het niet een ongeluk geweest waardoor Eline brandwonden had, iemand anders heeft Eline in het vuur gegooid – het is te niet te beschrijven wat dit met je doet als je nu Eline ziet spelen en weer een glimlach op haar gezicht heeft. Een verbrande huid zal ze haar leven blijven houden, maar hopelijk zonder infecties – open wonden en contracturen waardoor ze haar dagelijkse dingen wel kan gaan doen… Mercy Ships brengt geloof, nieuwe hoop en nieuwe liefde…

Dan hebben we nog Lanta, ongeveer mijn leeftijd. Zij kwam naar de screening met één enorm been en voet. Lanta heeft een vorm van gigantisme. Een doorgroei van het hele lichaam, of één lichaamsdeel. In Nederland kunnen we medicatie of mogelijk een operatie uitvoeren in het beginstadium om zo de gevolgen ze beperken – maar dat ligt hier niet zo voor de hand.

Ondertussen is heeft ze haar operatie gehad en is haar voet wat ingekort. Toen ze wakker werd was ze erg verdrietig. Ze had verwacht dat haar been en voet net zo zal zijn als haar andere goede been. Dit is helaas niet mogelijk, maar dat had ze verkeerd begrepen – miscommunicatie met al die talen is hier helaas dan niet altijd te voorkomen. Gelukkig hebben wij aan boord een hospital chaplancy-team aan boord. Dit team (lokale mensen, zij zijn dag-werkers en hebben dus een baan aan boord – staan onder leiding van een Nederlandse vrijwilliger van Mercy Ships) zorgt dagelijks voor zang, bemoediging en gebed op alle afdelingen. Uiteraard de zang op z’n Afrikaans – met trommels, gitaar en veel geklap is het iedere ochtend een gezelligheid op de zalen :)! Het brengen van geloof, hoop en liefde…

Maar goed, Mercy Ships is een ziekenhuis, en helaas bij een ziekenhuis komt slecht nieuws ook voor. Dus ook zo voor Lanta. Het fijn voor de patiënten om dan in je eigen taal en met “je eigen mensen” dingen te kunnen delen. Naast dit team is er tevens een palliatief team aan boord. Dit team zijn allemaal Mercy Shippers en zorgen aan boord voor palliatieve zorg, maar gaan ook landinwaarts om trainingen, scholingen en ondersteuningen te geven bij de lokale ziekenhuizen. Het brengen van geloof, hoop en liefde…

Mercy Ministries, herinneren jullie het nog van afgelopen blog? Toen ben ik naar de gehandicapten school geweest… Ondertussen ben ik naar nog twee andere, ook weer bijzondere plaatsen geweest.

Als eerste de gevangenis. Wij vrouwen gingen naar de vrouwengevangenis, de mannen naar de mannengevangenis. In de gevangenis waren de vrouwen druk bezig met koken, de was en zorg dragen voor de kleine baby’s die borstvoeding afhankelijk waren en dus daar ook verbleven. Een kleine binnenplaats waar het allemaal gebeurd, en kleine ruimtes/huisjes er om heen waar de bedden staan. Weinig ruimte voor heel veel mensen, geen privacy en 1 luikje om te kijken naar de algemene binnenplaats/parkeerterrein. Veel van deze dames zitten hier omdat ze ervan verdacht worden dat ze iets hebben gestolen, iets hebben gedaan of dat hun echtgenoot betrokken is bij iets illegaals. Zonder enig proces worden zij in de gevangenis “gedumpt” en of er nog een vervolg is, is maar de vraag. Alle dames zitten daar met één vraag, voor hoelang nog moet ik hier zitten. Twee vriendelijk ogende oma’s, moeilijk ter been zitten er al jaren zonder enig proces… Te wachten op?!? Als er nou genoeg geld was, dan was vrijkopen nog een hoop – corruptie speelt hier een grote rol – maar dat geld is niet beschikbaar voor het grootst gedeelte van de bevolking. Glimlachend werden we begroet en samen hebben we gezongen, nagels gelakt, armbandjes gemaakt en bloemen in elkaar geknutseld. Letterlijk een beetje kleur brengen naar deze stenen, lege plek is het proberen om iets brengen van geloof, hoop en liefde…

Dan is er nog een Mercy Ministrie naar het plaatselijke kinderziekenhuis. Er was mij al verteld dat het in geen enkele manier lijkt op heel iets van de kinderziekenhuizen die wij kennen in Nederland. Van te voren werd ons ook verteld dat wij niet als verpleegkundige, dokter of welke andere medische professional moesten komen, maar gewoon als een bezoeker… Eenmaal aangekomen werd mij al snel duidelijk was een armoede en eigenlijk voor een verschrikking het was. Kleine kamertjes met 3 tot 6 bedden. Een klamboe die kapot was en lakens die meer vies dan schoon leken. Maar nog erger om te zien was hoe de kinderen ziek op bed of bij hun moeders in de armen lagen. De meeste kinderen hadden gelukkig nog wel een infuus waar dan wat vocht door heen druppelde. Maar waar de infusievloeistof uit werd gehaald – die kolven werden omgeven door vliegen, smerigheid… Hygiëne is hier heel ver te zoeken. Zuurstof, sondevoeding of andere medische dingen heb ik hier niet gezien. Het is lastig om dan niet de verpleegkundige uit te gaan hangen. Mijn handen jeukten om IETS te kunnen doen voor deze kinderen, maar dat is helaas niet mogelijk – afspraak met het ziekenhuis. Tevens iets om te spelen, te kleuren of de pijn op een andere manier te verlichten is hier ver te zoeken. Iedere week bezoekt een groep Mercy Shippers dit ziekenhuis om voor de kinderen bidden, knuffels en ballonnen uitdelen. Het brengen van geloof, hoop en liefde…

De maanden dat ik hier aan boord ben hebben we niet meer het orthopedische programma. Dit is de maanden voordat ik kwam veelal gebeurd. Dit is met name ook in het begin van een field service, omdat de nabehandeling behoorlijk lang is. Wanneer je aan het eind van een periode deze operaties doet, kun je geen nabehandeling meer doen. Een toegevoegd filmpje en foto's geven een indruk weer, hoe krom sommige botten zijn en hoe dit de dagelijks beperkingen geeft. Mercy Ships probeert voor iedere patiënt geloof, hoop en liefde te brengen...

Eén van de Nederlanders hier aan boord is door een dagwerker uitgenodigd voor een rondleiding op zijn universiteit, of ik ook mee wilde.. Ja zeker wil ik graag mee en weer een nieuw stukje Madagascar zien! Hier is de universiteit een grote campus, met meerdere gebouwen/gebouwtjes. Ieder gebouw is weer een andere studie. Tevens zijn er soort flatgebouw(tjes) waar de studenten wonen. Het onderkomen is basic, primitief maar het is voldoende. Er kan les worden gegeven en er is een plek om te wonen. Centraal staat een informatiebord wat functioneert als een intranet, her en der zitten studenten bij elkaar te studeren. Engels wordt er niet aangeboden, maar dat onderwijzen de studenten aan elkaar. Ze weten heel goed dat het beheersen van de Engelse taal hun een toekomst zou kunnen bieden.

Twee weken geleden was hier aan boord een “Ship-holiday”. Oftewel, een lang weekend. Vrijdag, zaterdag en zondag waren de weekend dagen. Lucky me, ik was ook vrij :). Wat doet dus de hele goede gemeenschap hier aan boord, juist – maken dat je weg komt om ergens anders te gaan genieten van de prachtige omgeving in Madagascar. Samen met een groep Europeanen en twee USA’ers zijn wij naar Andasibe geweest. Een dorp naast een nationaal park – het regenwoud. Ruim 4 uur rijden bij het schip vandaan. Het was één van de beste hoofdwegen van het land, nou – dat heb ik geweten ook. A slingerend van links naar rechts en van hoog naar laag raceten we door de bergen. M’n maag was er ook niet zo blij mee en na een uurtje in de bus te hebben gezeten heb ik afscheid genomen van mijn heerlijke ontbijt, de berm was er hopelijk blij mee…;) De bergrit was het uiteindelijk wel waard! We hebben onder leiding van een gids ’s nachts en overdag gewandeld, we werden gewekt ’s ochtends door schetterende lemurs en hebben een rond gehobbeld in het plaatselijke dorpje waar we juichend werden begroet door de schoolkinderen die maar al te graag met ons selfies wilden maken – nou ja, jullie kennen me dus daar was ik uiteraard wel voor in! De natuur van het regenwoud was prachtig, kleurrijke bloemen – een blauwe slang opgerold in het gras – lemurs springend van boom tot boom – salamanders en kameleon’s hangend op de takken, wat is de natuur mooi!!

Mercy Ships is een organisatie die tevens gezellige activiteiten voor de crew organiseert. Oftewel, een voetbalwedstrijd tussen de crew + dagwerkers van de dekken en de crew +  dagwerkers van de machinekamer… Onder toeziend oog van veel Mercy Shippers en lokale mensen werden ze luid juichend gesupport! Wat is nou leuker dan aan het eind van een werkdag heerlijk een potje voetbal toejuichen met uitzicht op een prachtige lucht en een palmboom aan de rand van het veld…! Om nadien met z’n allen in de Mercy Ships Landrovers te rollen en samen naar “huis” te gaan en gezellig bij de rest aan te schuiven voor het eten dat weer klaar staat door het geweldige keukenpersoneel!

De eerste foto's van de afdeling communicatie waar ik op sta met patiënten heb ik ondertussen en staan hier op de site. De groepsfoto is gemaakt op deck 7. Iedere dag gaat er een groep even een uurtje naar buiten. Het ziekenhuis is op deck 3 - hier zijn geen ramen en dus ook zeker geen buitenlucht. Het is dan heerlijk om even een uurtje buiten te zitten en te spelen.

Ondertussen ben ik afgelopen weken verblijd met post! De allereerste kaart kwam van mijn nicht Marieke - een heel leuk kaartje met theezakjes, zo leuk! Zuslief Mathilde, Lisanne Slagers, Esther Bouter, Anneke Weelink en fam. Gortemaker, bedankt voor jullie kaarten! Ze sieren ondertussen aan de wand naast mijn bed ;)! Tevens iedereen bedankt afgelopen periode voor de leuke en positieve reacties op mijn blogs! Het is top om te merken dat je blog gelezen wordt en dat mensen het waarderen :) Dank jullie wel!!

Tot snel weer! XXX Annerieke