H.O.P.E. - Hold On, Pain Ends

Het einde inzicht, maar nog lang niet klaar hier in Kameroen..! Ik geef jullie weer graag een update :)!

Ondertussen is het alweer twee maand geleden dat we de laatste plastische chirurgie patiënten hebben gescreend. Je kunt je voorstellen dat huidtransplantatie operaties heel wat verbandwissels kost en als je bijvoorbeeld weer je pols kunt bewegen dat je nog wel een heel aantal weken bij de revalidatie druk aan de slag bent..!

Mercy Ships wil erg graag volledige zorg bieden! Een operatie is niet alles. Goede wondzorg, revalidatie of bijvoorbeeld het opvolgen van de schildklierfunctie is een ander groot onderdeel. Men gaat pas naar huis als er geen medische zorg nodig is…

Maak kennis met Tresor, 10 jaar oud. Toen hij drie was is hij gestruikeld en in het open vuur gevallen. Geen toegang tot goede (wondbehandelings)zorg, met als gevolg dat zijn linkerarm volledig verbogen vast zit. Zie foto’s – contracturen door brandwonden. Minimale beweging vanuit zijn schouder/oksel, geen beweging vanuit zijn elleboog en ook zijn pols doet weinig mee. Oftewel, geen functie aan deze arm! Het groeien doet pijn, om nog maar niet te praten over de pijn die hij ondertussen al doorstaan heeft toen het ongeluk gebeurde. De huid heeft zodanig moeite om te helen, dat het één groot litteken wordt wat mobiliteit en groei in de weg staat!

Half november 2017 is hij geopereerd, kleine 3 maand heeft hij in het ziekenhuis gelegen. Die tijd is nodig vanwege de verbandwissels, en ondertussen de fysiotherapie. Wanneer de wond bijna volledig genezen is, is het tijd voor ontslag. Echter, naar huis gaan zit er nog niet in. Terug naar de HOPE CENTER waar hij verblijft om op zijn afspraken te komen naar de kade – naast onze tent zit de wond nazorg tent en de fysiotherapie.
Wanneer de wond volledig genezen is, en hij de oefeningen goed onder controle heeft – is het tijd om naar huis te gaan. Lees, ruim 5 maand later na zijn eerste bezoek bij ons in screening.

Niet alleen wij zijn lang van huis, ook onze patiënten zijn weken en soms maanden van huis.

We gaan in screening door met algemene chirurgie en aangezichtschirurgie. Deze operaties hebben over het algemeen geen lange, complexe nazorg nodig en daardoor kunnen we met deze operaties het jaar afsluiten! Wat betreft aangezichtschirurgie geen grote tumoren dan meer, maar meer vele gespleten lippen en gehemeltes.

Tevens zien we een heel aangezichtschirurgie patiënten weer bij ons terug in screening voor een tweede operatie. Deze patiënten hebben een onderkaaktumor gehad, die verwijderd is. Ze verliezen daarbij een gedeelte of de hele onderkaak inclusief de tanden. Tijdens de operatie wordt er een metalen implantaat geplaatst, zodat de onderkaak wel zijn vorm behoudt. De wond kan op deze manier genezen en nieuw tandvlees kan aangroeien. 3 maand na de operatie komen ze weer terug naar screening voor de 2e operatie. Hierbij wordt een stuk heupbot (bij volwassenen) of een stuk ribbot (bij kinderen) weg gehaald (groeit wel weer aan hoor, geen zorgen) en in de onderkaak geplaatst. Je kunt je voorstelt dat dit tot heel wat verwonderde gezichten leidt!

Een van deze patiënten is Yaya, mijn leeftijdsgenoot – 27 jaar. Ze had 2 dagen gereisd om bij het schip te  komen. We zagen haar afgelopen jaar in november met een enorme tumor aan de onderkaak. Deze startte klein, maar als je er niets aan doet… Het bleef groeien, groeien en groeien.  

Ondertussen was het zodanig gegroeid dat het eten niet meer makkelijk ging, het bloedde binnensmonds bijna dagelijks en de pijn blijft maar toenemen. Haar sociale leven werd minder, ze was anders en anderen bleven op een afstandje..

Dit is Yaya voor haar 1e operatie. Ik zie haar als een enorme sterkte vrouw. Een vrouw die het aandurft om ons te vertrouwen en letterlijk haar zelf overgeeft en alles wat we doen..!

Yaya is geopereerd, ze moest haar hele onderkaak missen. Gelukkig verliep de operatie en opname zonder problemen en kon ze naar huis. Ze was 2.5 maand thuis en kwam toen weer bij ons in screening. Ja, en dan ben ik uiteraard uiterst nieuwsgierig hoe haar tijd thuis was..! Glimlachend verteld ze ons dat letterlijk het hele dorp uitliep om haar te bewonderen, het hoofd van het dorpje kwam haar zelfs persoonlijk opzoeken.

Anderen vanuit het dorp vroegen hoe zij ook zorg konden krijgen, nu ze haar eenmaal zagen vertrouwden ze Mercy Ships wel!

Met grijns op haar gezicht verteld ze haast trots: “Ik heb hun gezegd dat ze nu te laat zijn. Ze nemen geen nieuwe patiënten meer aan. Dan hadden ze maar net als mij eerder moeten komen en moeten vertrouwen in Mercy Ships”.

Helaas maar waar, de lijst met de aankomende patiënten zit overvol. Helaas maar waar, Mercy Ships moet vertrouwen kweken. Het is de eerste keer dat we in Kameroen zijn, en dan moet er vertrouwen gekweekt worden… Wat ik me eigenlijk heel goed kan voorstellen!

Een maand geleden heeft Yaya haar tweede operatie gehad. Een stukje heupbot is nu haar onderkaak. Tanden heeft ze daar niet meer, en zal ze waarschijnlijk ook nooit krijgen. Maar ze is tumorvrij, pijnvrij, sociaal vrij en loopt geen kans meer dat ze zal overlijden vanwege deze tumor. Eten zal niet met alles makkelijk zijn, maar is prima mogelijk hier! Vele lokale maaltijden hier zijn erg zacht en is kauwen niet erg nodig.

(Het is mogelijk om implantaten in deze kaak te zetten, maar voor velen onbetaalbaar..)

Een zelfde soort aandoening had Kaltoumi. Een meisje, 12 jaar oud en ook vanuit het hoge noorden. Door de overheid naar Douala gestuurd samen met een buurman, want haar vader was uit beeld en haar moeder durfde niet meer haar mee. En of ze haar buurman nou werkelijk kende.. Wij denken van niet; mag ik dan voorzichtig concluderen dat ze eigenlijk helemaal alleen, 12 jaar naar de havenstad is gereisd?!

Als jullie de foto bekijken, dan snappen jullie hopelijk dat het ons verbaasd dat ze nog kan ademen en eten. Ruim 5 jaar geleden begon voor haar persoonlijk letterlijk de ellende. Pijn in haar kaak, waar doorgroeide in deze gigantische tumor. Nadat wij haar in screening onderzocht hebben, door hebben gestuurd naar de chirurg konden we haar vertellen dat ook zij een operatie kreeg! De kans was als we haar niet zouden opereren, zij ongeveer nog maar 3 maand te leven had…

Vraag me niet hoe onze chirurgen het aan boord doen, maar het is mogelijk en onvoorstelbaar geweldig om het resultaat nadien te zien.

Toen ze terug kwam voor de tweede keer, kwam ze daadwerkelijk helemaal alleen. Haar moeder durfde nog steeds niet, haar vader nog steeds niet in beeld en de buurman wilde niet meer. Gelukkig hebben wij als screenigsteam iemand gevonden die haar taal sprak (Toupouri) en voor haar wilde zorgen. Kun je je voorstellen, helemaal alleen weer terug reizen. En dan een vreemde die voor je gaat zorgen en beslissingen voor je neemt als dit nodig is.

Ondertussen heeft ook zij haar tweede operatie gehad om de onderkaak te vormen. Bij kinderen halen echter geen bot weg uit de heup, maar halen we een stuk van een rib weg (geen zorgen mensen, ook dit groeit weer aan). Kaltoumi, een meisje van 12 jaar die met een enorm vertrouwen (alleen) bij ons kwam, 2 operaties en de zorg rondom allemaal kosteloos kreeg en ondertussen kilo’s lichter weer naar huis is..!

Het blijft mij telkens weer verbazen hoeveel vertrouwen onze patiënten in ons hebben. Je moet je voorstellen; je komt van ver en hebt soms dagen gereisd om naar de havenstad te komen. Voor velen is het de eerste keer dat ze een schip zien, al die blanken die maar aardig doen en overal werken. Als je pech hebt spreek je geen Frans en moet alles door 2 of 3 vertalers gaan om je probleem kenbaar te maken. Dan vragen wij in screening ook nog bij het eerste gesprek of je bijvoorbeeld akkoord gaan met een bloedtransfusie als dat nodig is.. Dan kom je een andere keer weer, zie je een dokter – doet ook aardig naar je en zegt dat hij je kan opereren; je hebt 2 operaties nodig waarbij in de tweede operatie bot van je heup gaan weg halen en je zo een nieuwe onderkaak gaat geven. En oh ja, je hoeft ook niets te betalen. Naast het feit van vertrouwen, merk ik ook heel erg dat wij letterlijk de laatste hoop van onze patiënten zijn. Je ziet soms de wanhoop in de ogen van mensen… Patiënten vertellen mij dat ze van ziekenhuis naar ziekenhuis zijn gegaan, maar telkens aanzienlijk hoge operatiekosten te horen kregen wat zij niet konden betalen of de dokter hen vertelde dat ze niet meer geholpen konden worden…

Even terug naar de bloedtransfusie kwestie! We doen vrij grote, ik kan eigenlijk gerust zeggen; Hele grote operaties en daarbij hebben onze patiënten bloedverlies. We geven dus ook bloedtransfusies! En ja, dan hebben we ook donors nodig! Ik kan jullie zeggen, we hebben een wandelende bloedbank aan boord! Wij, de crew zijn de donors. Wij kunnen ons vrijwillig aanmelden, we worden getest en als het nodig is worden we opgeroepen om te doneren.

Onlangs belde ik het laboratorium voor een vraag, en toen had zij een weder vraag voor mij. Of ik diezelfde avond nog “even” bloed wilde doneren. Eén van de patiënten kreeg de daarop volgende dag een grote operatie en er was waarschijnlijk bloed nodig!

Het leuke van leven op je werk! Ik heb de dag doorgewerkt. Gestopt, gegeten en ben toen naar het lab gegaan in de avond. Het is allemaal maar 1 of 2 minuten bij elkaar vandaan, en het lab, 20 seconden lopen voor mij vanaf mijn eigen bed!

Het bloed wat je doneert, wordt letterlijk getransfuseerd naar de patiënt. Het enige wat nog meer in het zakje zit, is een vloeistof wat er voor zorgt dat het bloedt niet stolt! Een dag later hoorde ik dat mijn bloed aan de patiënt is gegeven, en ik weet ook wie deze patiënt is – zelf gescreend..! Heb dus niet alleen mijn tijd en energie in Afrika zitten, ook mijn bloedt loopt hier nu rond!

Aan de overkant van de rivier waar het schip in ligt, is een berg zichtbaar. Mount Cameroon. De hoogste berg van Afrika, en na Mount Kilimanjaro de twee na hoogste berg van Afrika. Ruim 4 kilometer hoog! Tja, ga je daar wat mee doen – of blijf ik er alleen na kijken. Ik werd uitgenodigd door een groep om met hen mee te gaan om de top te gaan beklimmen... Wel doen, niet doen, wel doen, niet doen. Ik had geen schoenen, maar ik kende een NL’er die snel zou komen. Haar gevraagd of zij mijn wandelschoenen kon meenemen – geen probleem. Tja, toen moest ik wel die berg op..;)

Het was een hele ervaring kan ik je zeggen..! 3 dagen weg in totaal! 1.5 dag omhoog klimmen, 1.5 dag weer naar beneden! Het was een pittige tocht, op sommige stukken met handen en voeten omhoog. Vanuit het dorp, door het regenwoud omhoog om door te klimmen tot boven de wolken..! Dat was dag 1. We sliepen in tentjes op een ruwe, kille berghelling waarin de wind flink waaide. Om de volgende dag wakker te worden boven de wolken. Met ducktape om onze voeten (echt waar, werkt fantastisch – amper blaren) liepen we dag 2 verder omhoog. Nog verder, en nog verder..! Ondertussen merkte ik lichamelijk dat ik hoger in ijlere lucht kwam..! Geen eetlust, en om de zoveel meter weer echt op adem komen..! Maar de hele groep heeft het gehaald. Dicht op elkaar voor de warmte zaten we op het topje van ruim 4 kilometer hoog! Toen weer gauw een stuk naar beneden, weg van de wind.. Een stukje langs de krater gelopen waarbij we hitte damp omhoog zagen komen en toen weer gauw (lees 4 uur) lopen naar beneden lopen naar onze tenten. Ducktape af, mueslirepen te voorschijn, op een vuur wordt het eten voor ons gekookt en dan gauw naar bed. In een tentje, dicht op elkaar voor de warmte luisterend naar de wind die tegen je tent aan klappert.. Dag 3, met stokken naar beneden, oppassen voor rollende stenen en je eigen weg vinden naar het dal – want een fatsoenlijk wandelpad is hier nooit aangelegd.. Hetzelfde voor toiletten en een douche.. Onze toilet bestond deze drie dagen uit bosjes of een officieel gat in de grond (niet iedereen kon even goed mikken zag ik helaas..). Onze douche bestond uit baby-doekjes, en deo-dorant. Werkt opzicht prima drie dagen. Een waterkraan hadden we niet, dus ons water was spaarzaam voor ons drinken! En iedereen zat natuurlijk in hetzelfde schuitje. We sliepen ’s nachts in alle kleren die we hadden om overdag wat laagjes uit te doen. ’s Avonds? Laagjes weer aan.

Moe maar voldaan, 3 blaren rijker en tape op mijn knie ter ondersteuning kwamen we weer aan bij het schip. Wat zullen we er uit hebben gezien, en wat zullen we hebben geroken/gestinkt..! Haha...  Een berg/rots beklimming ervaring om nooit te vergeten. Ik heb nog nooit op een hoogte van ruim 4000 meter gestaan..!! Fantastisch, uniek, prachtige uitzichten, geen spijt van maar ik doe het denk ik nooit weer.. ;)

Denk je aan Afrika, dan kan het maar zo zijn dat je al heel snel denkt aan Afrikaanse stoffen en kleren..! Wij hier aan boord doen dat wel! We mogen graag naar de stoffenmarkt gaan, stoffen uitzoeken en er wat moois van laten maken. Ja mensen, ik laat veel kleren hier achter - maar ik kom ook met nieuwe thuis!

Om er wat leuks mee te doen, hebben we een African Fabric Fashion Show georganiseerd. Afrikaanse stoffen mode show! Toen jullie in NL de lente modeshows hadden, hadden wij onze eigen modeshow. Annerieke doe je mee? - JA, LACHEN :), natuurlijk doe ik mee. Het was niet alleen voor ons als crew, maar ook onze Kameroense daycrew was uitgenodigd om mee te doen, dan wel om ons aan te moedigen! Het was een top-event met veel dans, gejuich en gejoel...!

Ik hoop mee te varen naar Cran Canaria aan het eind van deze fieldservice waar het schip voor onderhoud zal gaan. Vanuit daar vlieg ik weer naar NL (eind juni)!

Een dikke knuffel, van mij en m'n metgezel..;)

Er staan nog meer foto's online op deze website.. Kijk gerust ;)