Thuis in mijn tweede thuis!

Afgelopen maandag ben ik vertrokken uit NL. Vanuit Brussel is er een rechtstreekse vlucht naar Douala, de havenstad in Kameroen waar het schip aangemeerd ligt. Om 8 uur was een wenselijk tijdstip om daar aanwezig te zijn, dus midden in de nacht uit de veren en ben ik heel lief door mijn ouders en zus toch maar helemaal naar Brussel gebracht! Wel zo gezellig, scheelt treinen en kromme tenen met de vraag of ik wel op tijd zou zijn!

Na een prima vlucht met heerlijke Belgische chocolade en – nu het nog kan – een wijntje (alcohol is verboden aan boord) kwam ik eind v.d. middag aan in Douala. Mijn leidinggevende in het screeningsteam stond mij na de douane op te wachten en bracht me naar het schip. Goed geregeld allemaal, net als de visumpapieren – dit zijn dingen die allemaal door Mercy Ships erg goed geregeld zijn!

Moet zeggen dat het toch wel weer een bijzonder gezicht en gevoel geeft.. Je “varend huis” wat ondertussen al heel vertrouwd voelt weer op een andere plek te zien liggen, de bekenden die op de kade aan het volleyballen zijn en een paar die aan komen lopen en je helpen met m’n bagage om hoog te sjouwen het schip op (toch wel nogal zware bagage – ja je moet wat, als je 10 maanden weg bent.. Heb thuis ook echt op mijn koffer moeten gaan zitten om deze dicht te krijgen).

Eenmaal binnen krijg ik mijn papieren en persoonlijke pas. Ze gebruiken steeds dezelfde  foto – voor mij betekend dat deze foto gemaakt is in Madagaskar waar ik met een rood, verbrand en verreisd hoofd op sta. Geweldig (NOT, #KAK).  Maar goed, we zijn hier niet voor de mooiigheid.. ;).

Na een welkom en wat instructies ben ik naar mijn cabin gegaan om mijn koffer en tas te gaan uitpakken, waarbij ik enorm blij was gezien ik nu een dek hoger zit. Dit betekent voor mij; een 4-persoons hut i.p.v. een 6-persoons! Een dek hoger betekend ook dat je met z’n vieren een hele kleine “woonkamer” hebt. Lees: Een paar vierkante meter met een bank, kussens en een kleed, kastje met wat extra opbergruimte, een koelkast, een magnetron en een waterkoker. En LAST BUT NOT LEAST, een raam… zucht… Je hebt gewoon daglicht in de hut, en dat is zoooo fijn J. Het zijn de kleine dingen waar je nu zo blij mee kunt zijn. Tevens meer kastruimte in mijn slaapkamer, die ik trouwens nog wel steeds deel met iemand anders.

Die kastruimte kwam wel erg goed uit, want toen ik de vorige keer weg ging van het schip in Benin – heb ik twee shopper tassen gevuld met spullen en hier achter gelaten bij een Nederlandse die er al die tijd heel fijn op gepast heeft. Nu wist ik thuis natuurlijk niet heel goed meer wat ik daar ook alweer allemaal in had zitten, dus de ene verrassing na de andere verrassing kwam er uit.

O.a. één conclusie kon al snel getrokken worden; Annerieke heeft nu in totaal 11 paar aan schoenen/slippers aan boord (oh my….).

Goed, de volgende dag – afgelopen dinsdag aan het werk gegaan. Zoals eerder genoemd – dit jaar ben ik aan het werk als screeningsverpleegkundige. Samen met 4 andere verpleegkundige zien wij dit jaar totaal meer als duizend potentiële patiënten. Het is aan ons samen met de artsen die er op dat moment zijn om te beoordelen of het desbetreffende probleem operabel  is, diegene gezond genoeg is voor een operatie en of het allemaal nog wel past binnen het programma. Dat betekend dat wij de eerste gezichten zijn die de patiënten te zien krijgen binnen Mercy  Ships. Een voorrecht om dat te mogen zijn. Het fantastische is dat je bij heel veel patiënten uiteindelijk mag zeggen – de operatie staat op die dag op de planning. Echter lang niet iedereen kunnen wij helpen, en is het ook aan het screeningsteam om te zeggen; sorry, maar we kunnen je niet helpen.

Afgelopen weken een aantal kantoordagen gehad – pff, het is fijn dat ze er zijn om administratie weg te werken… Maar heel de dag in een ruimte te zitten zonder raam en een computer voor je neus.. Dan ben ik blij dat ik verpleegkundige ben en heerlijk met patiënten mag werken.

Afgelopen week hebben we o.a. een dag gehad waarbij we de “struma patiënten” hebben gezien. Schildklieren die soms doorgroeien aan de keel tot een grote van een gele meloen, ongelofelijk dat deze mensen nog kunnen ademen – al kreeg ik tijdens de gesprekken wel in de gaten dat dit lang niet zo gemakkelijk gaat. Plat liggen geeft al een verstikkend gevoel – wat we denk ik allemaal wel voor kunnen stellen, als er een zwelling op je keel licht te drukken. Deze dag was enkel verpleegkundige screening. Wij doen de voorscreening, en als de arts een paar weken later komt die dit kan opereren, dan hebben wij al heel wat informatie verzameld – soms meerdere keren bloed geprikt en zo nodig een hartfilmpje gemaakt.

Afgelopen donderdag was ik jarig. Super dank jullie wel voor de felicitaties via facebook of whatt’s app. Die ochtend liep ik mijn cabin uit en zag ik dat de deur was versierd met Hollandse parapluutjes, kaartjes op de deur en cadeautjes op de grond. Dat ik nog even leuk wakker worden (ben namelijk nooit zo enthousiast wakker als die wekker weer gaat..). Maar dat is het leuke aan het schipleven, kaartjes en briefjes op of voor de deur.

Eenmaal aan het werk werd ik enthousiast toegezongen door onze daycrew. Dit zijn lokale mensen die bij ons een baan aan boord hebben. Een baan om te helpen in de keuken, vertalen op de afdelingen of op de OK, helpen in de huishouding, helpen bij het patiëntenpastoraat. Wij kunnen het niet doen zonder hun, want wij kennen de inheemse talen niet.

Afijn, aan het eind v.d. werkdag werd ik mee ons kantoor in getroond waar een heerlijke appelcake/taart klaar stond om mijn verjaardag te vieren!

Een Amerikaanse traditie; Jij bent jarig, dus jij word verrast. Jij bent jarig, dus jij hoeft geen cake te bakken. Wel zo fijn toen ik dit hoorde begin afgelopen week, want toen ik net aan kwam had ik eerlijk gezegd geen zin in om ingrediënten te verzamelen en de keuken in te duiken. Cultureel verschil in mijn voordeel zeg maar!

Die avond was er Karaoke in midships – het midden van het schip waar we elkaar ontmoeten, koffie drinken, bijkletsen en activiteiten ondernemen. Licht uit, beamer aan, een kneuterige kleurbal hing aan het plafond en de zang kon van start gaan. Echter, de organisatie wist dat er jarigen waren die dag – dus bij het derde liedje mocht ik met nog 2 anderen inderdaad naar voren en werden we toegezongen door de hele crew die er rondom heen aan het hangen was… Suprise – en een goed einde van mijn verjaardag!

Ondertussen ben ik bijna een week aan boord en ben ik soort van aan het settelen. Heel wat nieuwe mensen zijn aan boord, maar gelukkig ook nog heel wat “oude” bekende waar het heerlijk mee bijkletsen is. Het is altijd maar weer zien wie je leert kennen, waar je echt een vrienden mee wordt en een goede connectie hebt en met wie je dan toch minder een band mee opbouwt. Maar goed, daar komen we dan vanzelf wel weer achter.

Voordat ik vertrok uit NL ben ik op mijn werk verrast door m'n zussen en vriendinnen. Collega's die die dag moesten weken wisten er uiteraard vanaf - Annerieke uiteraard niet. Bijna aan het eind van de dienst stonden zij ineens met  de Kameroen vlag in hun hand midden op de spoed! Suprise :). Ik werd meegenomen de afdeling af en zijn we heerlijk gaan varen, uit eten en nadien een tuinfeest..! Met een fantastisch KAK-shirt van mijn collega's (het was m'n stopwoord - sorry mensen..) heb ik een top-feest gehad!

Tot zover maar eens mijn eerste blog uit Kameroen..! Er zullen vast nog vele volgen, maar dat wordt denk ik niet wekelijks hoor… Jullie merken het vanzelf ;)

Lieve groetjes vanaf de Africa Mercy!