Dress Ceremony, werken en fun met mijn bus-family

Weer veel nieuwe dingen gezien, gedaan en uiteraard geleerd (al dat Engels en Malagassisch, Google-translate is af en toe toch echt mijn beste vriend)!

Vorige week vrijdag was ik een dagje vrij :). Met nog twee andere Nederlanders zijn we 's ochtends naar een natuurpark hier in de omgeving gegaan - het is er prachtig! Van een watervalletje waar een aantal locals maar al te graag in doken tot een geweldig uitzichtspunt (het was zweeeeeeeeten om naar boven te lopen, maar absoluut de moeite waard)! Vervoersmiddel heenweg was een pousj-pousj (sorry, geen idee hoe je het schrijft), een taxi-fiets. Het voelt oneerlijk om achterin te zitten, maar het is hun werk en door er gebruik van te maken hebben zij hopelijk weer rijst in de pan! Terugweg konden we een lift krijgen van een local. Een truckje met met teveel barsten in de voorruit en een dashboard waar niet veel meer van over was. Maar de truck reed nog, dus kan er nog van alles mee gedaan worden! Wij blij met een truck, hij blij met een financiële bijdrage! 's Middags ben ik naar de Dress-Ceremony geweest. Eens in de twee weken nemen een heel aantal dames afscheid van Mercy Ships. Deze dames zijn onlangs aan boord aan hun VVF (eerder over geschreven, blaas/vaginale fistel) geopereerd. Nadat zij hun OK hebben gehad verblijven ze een aantal dagen op de verpleegafdeling op het schip om dan nog vaak met blaascatheter naar de OBF clinic te gaan. Deze clinic is aan wal in de stad zelf, en is speciaal voor deze dames. Zo zijn de bedden in het schip weer eerder vrij, waardoor je meer kunt opereren en dus een hoge turnover van deze operaties hebt. Vorig jaar hier in Madagascar is gebleken dat de nood omtrent dit probleem, vandaar deze oplossing. In deze OBF clinic werken ook verpleegkundigen vanuit Mercy Ships, zij hebben echter een appartement in de stad en wonen niet aan boord. Zij verplaatsen zich met één van de (ongeveer 20?) Mercy Ships auto's/Landrovers. In deze clinic en op de afdeling worden lokale verpleegkundigen opgeleid, op de OK worden artsen opgeleid om er zo voor te zorgen dat goede zorg voor deze dames door kan wanneer het schip Madagascar verlaat.

Maar goed, de Dress Ceremony! Alle dames die met ontslag gaan krijgen een nieuwe jurk aan, bijpassende hoed en sieraden, make-up en de haren in model! Op en top vrouw zijn en voelen ze zich weer! Bijzonder om te horen hoe dankbaar deze dames zijn dat ze deze OK hebben gehad nadat ze soms tot wel 15 jaar ongecontroleerd urine-verlies hebben gehad! Met veel geklap, gezang, dans en gebed is het echt een feestje!

Naast mij zat een Malagassische dame met haar dochtertje op schoot. Het meisje (3 jaar?) had haar beentje in het gips en verbleef samen met haar moeder in het HOPE-center. Uiteraard belande het meisje al snel bij mij op schoot, en al zweterig tussen de vliegen, zonnestralen en een licht briesje klapten en zongen we vrolijk mee!

Het HOPE-center is in hetzelfde gebouw gevestigd als de OBF-clinic. Tevens werken hier de tandartsen op de bovenste verdieping! Midden in de stad (Toamasina / Tamatave) staan twee grote gebouwen, omheind door hoge muren. Deze twee gebouwen zijn oud en vervallen en één gebouw ervan herbergt het lokale ziekenhuis. Het andere gebouw heeft Mercy Ships dan in gebruik. Voordat Mercy Ships het in gebruik nam, is het hele gebouw schoon gemaakt, geschilderd, is er een fatsoenlijke vloer in gelegd en verder opgeknapt! Opnieuw val ik weer van de ene verbazing in de andere, wat is deze organisatie groot, goed geregeld en er is weer overal aan gedacht...! Over het HOPE-center in een volgend blog meer..

's Avonds ben ik voor het eerst uit eten geweest in de stad samen met 12 andere Nederlandse dames :)! Afscheidsetentje voor één van hen, zij ging namelijk de volgende dag weer retour naar NL. Het is heerlijk om een avondje compleet omgeven door Nederlanders heerlijke de avond vol te kletsen in gewoon je eigen taal!

Ondertussen zijn de General Surgeon's gearriveerd vanuit de USA. Dit betekend dat we voor een aantal weken heel wat liesbreuken en navelbreuken op het programma hebben staan :)! Ik ben verhuist naar deze afdeling en zie ik dus weer een nieuwe patiëntencategorie! Eén van deze chirurgen is nu voor de derde keer aan boord, en verblijft hier telkens drie weken. De ander is voor het eerst met hem meegekomen, maar was na één dag werken al zo enthousiast dat hij zich alvast voor volgend jaar heeft ingeschreven en van plan is om een arts-assistent mee te nemen. Goed voor hemzelf, goed voor de assistent (aldus de dokter himself, haha). Nu zul je misschien wel denken een liesbreuk, tja - is dat nou ook iets voor Mercy Ships?! Nou geloof mij, absoluut. Een kindje van 3 jaar had een zwelling op zijn buik (navelbreuk) van een sinaasappel zo groot en een man van 40 jaar had een zwelling van een kleine voetbal zo groot in zijn lies wat (nog niet) was doorgezakt naar zijn scrotum. Eén van de verpleegkundigen hier wist me te vertellen dat er zelf soms mannen met hun scrotum is een soort kruiwagen aan komen lopen... Niet voor te stellen..! Dus ja, na dit gehoord te hebben en wat met eigen ogen gezien te hebben ben ik overtuigd dat dit soort operaties ook zeker levens verbeterend kan zijn voor heel veel mensen! Het is een "simpele" procedure, en net als in Nederland mogen de meeste patiënten de volgende dag weer naar huis / HOPE-center.

Naast de gezelligheid met alle "Dutchies" hier op het schip, ga ik ook veel om met mijn "Bus-family". Dit zijn de mensen met wie ik tegelijk ben gearriveerd op het schip. Je kent elkaar al, je bent samen nieuw en je gaat samen op ontdekkingstocht door het schip, de omgeving en je werk! Tijdens de eetmomenten schuiven we graag even bij elkaar aan en worden plannen gemaakt voor het zwembad, de sportschool in de stad (ben ik nog niet geweest, AHUM..... sorry Lydia), 's avonds spelletjes doen, uit eten gaan (pizza voor omgerekend gemiddeld €4,-), een suprise-party organiseren voor een jarige of een vrij dagje naar het strand.

Ik zal wat nieuwe foto's plaatsen en daarbij wat foto's van mijn cabine. Ik zit samen met 5 anderen in een 6-persoons cabine. Samen delen we een mini-badkamertje (met alles er in wat je nodig hebt, het is alleen wat krapjes..) en een gang. Vanuit deze gang kun je drie gordijnen openen en achter ieder gordijn is een eigen ruimte voor 2 mensen. Een "ziekenhuis" kledingkast, een stapelbed, een tafel die nog niet niet in de weg staat (zelfs incl. een opklapstoel) en een open kastje voor wat rommeltjes... Het is opnieuw klein, maar meer heb je eigenlijk niet nodig. Ik slaap onderin, ben ik wel zo blij mee en boven mij slaapt voor ruim 2 maand een Nederlandse verpleegkundige vanuit Leiden. Erg gezellig, en wel zo prettig om met iemand "bunk-mate" te zijn die je eigen taal spreekt :). Samen werken we onregelmatige diensten, dus dat betekend dat je behoorlijk rekening met elkaars slaap- en werkpatroon moet houden. Tot dusver gaat het nog prima.. ;) De wanden hier in het schip zijn van metaal, erg leuk - gezien met behulp van magneten de boel opgevrolijkt kan worden, en soms wat minder leuk gezien je gesprekken soms letterlijk aan de andere kant kan volgen (of niet wanneer ik de taal niet begrijp..). Heb je er last van, bonk een paar keer op de muur en dan is het over - volgens mij een ongeschreven regel hier aan boord ofzo... Naar mij is (uiteraard) al wel een keer gebonkt - OEPS ;).

Terwijl ik dit schrijf schijnt de zon buiten, is het er vast erg broeierig warm - staat er hopelijk een licht briesje en deinst het schip zachtjes op en neer.. Ik ga zo straks maar eventjes naar het zwembad (zwembad is een cadeautje van het Mercy Ships kantoor Zwitserland, heeeeeeel erg aardig van ze!) voordat straks mijn late dienst begint!

Een dikke knuffel vanuit Madagascar, XXX Annerieke