Salama!

Oftewel, hallo :)! En ja, naast het Engels leren en spreken probeer ik ook nog wat Malagassisch spreken, af en toe wel zo handig voor jezelf en ook nog eens prettig voor je patiënt in bed.

Mijn vorige blog heb ik geschreven nadat ik mijn eerste dienst op de afdeling heb gewerkt. Ondertussen heb ik er al een heel aantal diensten op zitten. Als verpleegkundige werd ik zoals gebruikelijk twee diensten boventallig ingewerkt, een dagdienst en een late dienst. Afgelopen weekend mocht het fijn zelf gaan doen en droeg ik o.a. zorg voor een tweetal dames die beide dezelfde operatie op dezelfde dag hadden gehad; een gedeelte van hun schildklier is verwijderd. Deze klier zit onder je kin, bij je keel. Deze kan doorgroeien en dikker - dikker en nog dikker worden. Bij enige geringe zwelling zitten wij in NL al bij onze huisarts op de stoel die ons door zal verwijzen naar het ziekenhuis. Hier is dat gewoon niet mogelijk. Geen geld, geen dokter, geen ziekenhuis, teveel redenen. Met als gevolg dat de zwelling groeit, groeit en bij deze dames uitgroeide tot een zwelling van ongeveer een grote sinaasappel. Moet je je voorstellen dat je een omvang van een sinaasappel dagelijks onder je kin meedraagt en vooruit steekt... Het is bijzonder dat ik ze bij terugkomst van de OK hun de spiegel in de hand mag geven om ze het verband te laten zien, i.p.v. een grote bobbel. Maar nog specialer vond ik het om het verband de volgende dag er af te mogen halen. Dankbaar en stralend zijn hun ogen en kunnen niet van hun spiegel afblijven om te kijken (laten wij nu eerlijk zijn als vrouwen, dat doen wij toch ook af en toe toch graag??!!). Jaren lopen zij rond met een toenemende zwelling, en die is nu ineens weg!!!

We kunnen op de afdeling niet zonder dagwerkers! Zij zijn goud waard :)! Zij zijn lokale mensen en hebben een betaalde baan bij Mercy Ships. Ze ondersteunen in de keuken, en de machinekamer, in de schoonmaak en als vertaler bij de patiënten. Zoals wij geen Malagassisch spreken, zo spreken de meeste (arme!) patiënten geen Engels. Zij zijn dus niet weg te denken op de afdeling, wat uitleg en voorlichting is erg belangrijk! Je kunt je voorstellen dat alles nieuw, angstig en vreemd is als je nog nooit een patiënt bent geweest, laat staan op een schip met toch wel heel veel blanke mensen. En dan gaan zo ook nog eens wat aan je lichaam doen! Deze dagwerkers hebben dan voor een lange periode een baan bij Mercy Ships, maar daarnaast ook nog eens een grotere kans op een baan wanneer de Afrika Mercy naar de volgende bestemming vaart - gezien de ervaring en de kennis die ze aan boord meekrijgen!

Als je over de afdelingen kijkt, zie je volwassenen en kinderen met zwellingen in hun gezicht, verband over hun hoofd of hun voeten/handen in het verband danwel gips. Je ziet moeders hun kinderen te pas en te onpas borstvoeding geven en verderop klinkt het geluid van zang, drum en gitaar door de gang! Her en der ligt er onder de bedden een extra matras voor een familielid (veelal moeders) die bij hun kind verblijft tijdens de opname. Je moet dus niet gek staan te kijken dat er dus af en toe een donker hoofd onder dat bed vandaan komt ;). Het hoort er hier allemaal bij! Naast vermaak van het doen van spelletjes met elkaar is er ook een televisie op de afdeling die zo af en toe aan gaat. En raad eens welke animatie film er vaak op is :)! MADAGASCAR :) - I LIKE TO MOVE IT ;)! Jaja, de aantal kleintjes zingen het liedje op z'n Malagassisch/Engels al gezellig mee wanneer het geluid wat harder aan gaat!

Naast dat het schip je werkplek is, is het ook je woonplek! Dus koffie drinken bij de Starbucks (Ja echt waar, we hebben een heuse echte Starbucks aan boord - tevens de enige Starbucks in Afrika), met een kamergenootje in de tuktuk de stad even in, bij onbekenden aanschuiven voor lunch en zodoende iedere dag weer nieuwe handen schudden. Tevens heb ik nog een aantal Nederlanders leren kennen op een naastgelegen schip en als verrassing kwam ik daar Margreet Beldman tegen (waaaaaaaaa, bekende uit Rijssen - samen op de HAVO gezeten). Dit schip de "Logos Hope" is van de internationale organisatie "Operatie Mobilisatie" en is net als wij bemand met internationale vrijwilligers wereldwijd. En zoals wij ons inzetten voor de gezondheidszorg, zo zetten zij zich met name in voor de evangelisatie. Een gigantische boekenmarkt is aan boord waar lokale mensen en de Mercy Shippers zich uren in konden vermaken. Van prinsessenboekjes tot encyclopedieën, van studiebijbels tot romans. Dit schip heeft in totaal ruim 4 weken vlakbij ons schip gelegen, en onderling zijn er samen veel activiteiten samen gedaan! Erg leuk om elkaar "als vrijwillige schip-collega's" te leren kennen en te verwelkomen! Afgelopen maandag hadden we een "Dinner on the dock". Oftewel, de BBQ werd naar buiten gesleept aan wal en met honderden wraps met sausjes, kaas, vlees en groenten werd het een heerlijk gezellig maaltje. Ditmaal samen met de crew van de Logos Hope, een soort van afscheidsmaal gezien zij gisteren zijn vertrokken naar hun volgende bestemming. Dit betekend dat we dus met ongeveer 650 man heerlijk gezellig buiten "on the dock" heerlijk hebben gegeten, gekletst, gezongen en uiteindelijk in de regen hebben gedanst! Gisteren met een grote groep Mercy Shippers zijn we ze gaan uitzwaaien, beide schepen lieten hun hoornen duidelijk even horen :)!

Iedere woensdagavond is er medische scholing voor alle geïnteresseerden. Om de beurt een andere chirurg die iets verteld over de bijzondere manier van opereren. Het zijn geen operaties die in Nederland gebeuren, dus een "standaard" operatie heb je hier niet zo snel. O.a. plastische chirurgie, veelal operaties na gevolg van brandwonden die nooit zijn behandeld. Daardoor geen meegroei van armen/benen met als gevolg afwijkingen! Veelal kinderen kunnen niet meer fatsoenlijk lopen of met hun armen/handen iets oppakken.

Het is niet toegestaan om foto's van en met patiënten te maken. Dit doe je ook niet in NL, dus ook niet hier. Er is een media/communicatie team aan boord die zorgt voor foto- en video materiaal, zij komen zo af en toe langs. Er zullen dus vast op mijn blog wel foto's tzt van patiënten komen, maar nog eventjes niet - voor nu alleen nog even een lege afdeling wat ik kan laten zien.

Gisteren was voor mij een dagje wat anders doen. Er waren wat teveel verpleegkundigen ingepland, dus er hing een briefje op mijn cabinedeur dat ik was ingedeeld voor "Special Projects". Oftewel, ergens anders op het schip wat bijklussen. Ook een vorm van dienen en flexibiliteit. Ik mocht bij de containers aan de slag. Er waren net een paar nieuwe containers gearriveerd met bevoorrading - en ja, al die dozen moeten allemaal geordend worden weg gezet ;). Oftewel, flink zweten zonder airco (wat zijn we toch verwend op het schip) met stoffige dozen aan de sjouw. Laat ik eerlijk zijn, ik ben dankbaar met mijn baan op het schip - zo dicht bij de patiënt waar het allemaal om draait (en met airco). Maar ook voor het logistieke gedeelte zijn vaste vrijwilligers - nou, mijn respect hebben ze!!

Ohw ja! Om de twee weken is de "Costa Romantica" onze buurvrouw voor 1 dag. Dit is een cruisschip (familielid van de gezonken Costa Concordia) die onlangs bij ons een tour hebben gedaan over de afdelingen. Ze wilden graag iets voor ons doen. Oftewel, afgelopen week is hun entertainmentteam langs geweest bij de patiënten en uiteraard moesten ze ons als crew natuurlijk ook nog ff entertainen ;). Daarnaast een grote gift van heel veel frisdrank en chocola (altijd welkom). Dus jullie lezen het, het schipleven verveelt me tot dusver nog niet ;). Er valt tot dusver altijd nog wel wat te beleven, is het niet op ons eigen schip, dan wel bij de buren of ze komen even bij jou langs :)!

Neem nog even een kijkje in mijn nieuwe foto-album en bij de video's (die ik hopelijk goed kan uploaden).

Tot horens en geniet van het winterse weer aldaar ;)!

Lieve groetjes, Annerieke