Een wereld van verschil...!

9 februari 2016 - Toamasina, Madagaskar

Een wereld van verschil... In heel veel opzichten!

Vorig weekend mocht ik twee diensten werken op de plastische chirurgie-afdeling. Het is een levendige afdeling met veel kinderen als patiënt met moeders als "care-givers". Moeder slapen onder het bed, of gewoon samen met het kindje in bed. Al deze patiënten hebben één of meerdere contracturen door brandwonden. Hun schouder, elleboog, hand en of vingers zijn vergroeid doordat ze in het verleden brandwonden hebben opgelopen. Wanneer zoiets gebeurd dat is er geen medische zorg in de buurt, en zonder enige medische hulp verstrijken de dagen, maanden en jaren voor hen. Eén van deze patiënten was K. Hij is een enorm vrolijk ventje van 3 jaar. Twee jaar geleden had zijn moeder olie aan de kook, en dit is gedeeltelijk over hem heen gevallen. Zijn hele re.schouder en arm was verbrand. Zodanig verbrand dat zijn bovenarm vast aan zijn borstkas was vergroeid. Ook zijn handje was niet meer zoals zijn andere handje. Dat K. nu een paar weken in het het ziekenhuis op het schip moest liggen, maakt allemaal niet uit. Hij is geopereerd, en dat maakt voor hem een wereld van verschil... Moeders was erbij (25 jaar - mijn leeftijd, moeder van 3 kinderen - haar eerste kreeg ze op 16-jarige leeftijd), er waren nog veeeeel meer kinderen en er is bellenblaas. Ohw ja, om dan nog maar niet te spreken van glitterlijm die je samen met andere kindjes overal op kunt smeren - hoe leuk is dat! Geen pilletje of drank je was hem te veel, een dikke knuffel maar al te graag en zijn glimlach was afgelopen weken niet van zijn gezichtje weg te denken. Samen met zijn overbuurjongen die beide voeten had verbrand en na de OK niet meer mocht lopen had hij de grootste lol op bed. Naast hem lag een meisje, in het begin verlegen en wat terug getrokken. Maar naar mate de dagen verstreken op de afdeling en zij wat meer vertrouwen kreeg in ons en het schip - zo kwamen wij er achter hoe goed haar danstechniek wel niet bleek te zijn ;)! Een wereld van verschil...! Zie onderstaand link om kennis met haar te maken;

https://www.facebook.com/kristi.oloffson/videos/10106658852203669/

Aan de overkant lag een man van 35 jaar, bekend met epilepsie. Een aantal jaar geleden heeft hij een insult gekregen en is in vuur gevallen. Zijn hoofd, gezicht, gedeelte van de borstkas en zijn re.arm van schouder tot aan zijn vingers zijn verbrand. Toen ik de overdracht kreeg, schrok ik van het verhaal. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik nog meer schrok toen ik hem zag liggen. Zijn verbrande (niet meer functionerende) oog was open, en met zijn goede oog gesloten lag hij te slapen. Beide oren en neus half weg verbrand en met zijn geopereerde arm lag gespreid over de bedreling. Het aanblik was haast angstaanjagend, wat een pijn moet deze man hebben gehad - en nog steeds... Gedurende dienst heb ik hem mogen leren kennen, wat een leuke man! Vol verhalen, dikke grappen een met zijn goede hand spelend met de kinderen. Af en toe lag de zaal dubbel van het lachen wanneer hij weer eens wat verteld had - en wanneer ik dan vragend en ik denk haast dom op keek omdat ik er uiteraard niets van snapte, kwamen ze samen helemaal niet meer bij. Dit weekend heeft mij weer met beide benen op de grond gezet... Wat is en blijft het belangrijk om mensen te leren kennen om wie ze zijn, niet om hoe ze er uit zien. De liefde en aandacht aan elkaar, de mogelijkheid tot medische zorg, voor iedere patiënt maakt dat een wereld van verschil...!

Na mijn dienst loop ik glimlachend met stickers op mijn voorhoofd, glitterlijm op mijn neus en wang, een kleurplaat rijker en wat bellenblaas-zeepsop in mijn broek de afdeling af... Ik besef me, doordat de Afrika Mercy hier is, doordat iedere vrijwilliger hier is, doordat de sponsoring vanuit onverwachte hoeken komt en ons het werk hier mogelijk maakt, maken wij voor iedere patiënt afzonderlijk een wereld van verschil...!

Die zondag ben ik 's ochtends voor mijn late dienst met één van de chirurgen (neej mensen, nu niet gaan denken - ooooeeehhh Annerieke, de zuster op stap met een dokter. Hij is hier voor de tweede keer drie weken aan boord, bijna gepensioneerd en gelukkig getrouwd, wonend in Texas - dus!) naar een plaatselijke kerk geweest. Vorig jaar was hij er ook al geweest, dus hij had al zo zijn connecties wat het makkelijk maakte gezien we vanaf de havenpoort werden opgehaald en er een meisje was die goed Engels kon en zo de dienst voor ons kon vertalen. Eenmaal binnen werden we door velen vriendelijk aan geknikt, vriendelijk glimlachend werden onze handen maar al te graag even geschud en werden we al vrij snel naar voren in de kerk gebracht. We mochten in het "voorgestoelte", want daar was wat wind en deed de windmolen boven ons hoofd het. Het voelde niet goed, om gelijk als blanke "belangrijk" voorin te zitten maar na vriendelijk doch dringend aandringen zijn we toch maar dankbaar daar gaan zitten. We werden nog even persoonlijk begroet door de microfoon, zodat de hele goede gemeente wist wie we waren... Oh ja, of we dan even vooraan wilden gaan staan... Wat een warm welkom! Deze dienst ging het over God's trouw en liefde. In makkelijke tijden lijkt het soms zo gewoon en makkelijk, maar ook in moeilijke tijden mogen bouwen op Zijn liefde en trouw - Zijn beloftes zal Hij waarmaken! Tussen de vele liederen, gebeden klonk het AMEN alom! In de positieve, goede zin; Hij maakt een wereld van verschil...!

Vorige week had ik twee dagen vrij.. Wat doen heel veel mensen die twee (of zelfs soms drie) dagen achtereen volgens vrij zijn? Juist, op pad! Heel erg leuk, samen met drie andere Nederlanders en een NL-sprekende Belg zijn we twee dagen naar Mahambo gegaan. Heel erg fijn, twee dagen alleen maar NL spreken ;)! Ik tref het dat ik met Mercy Ships in Madagascar zit, wat is het hier prachtig! Mahambo is een dorpje aan het strand, en tussen de palmbomen door bungelt er af en toe een lemur (je weet wel, dat Madagascar-aapje). De eerste dag regende het, tja - risico van het regenseizoen, maar acht - het is Afrika dus de temperatuur was prima. Heerlijk de hele middag een boek lezen, vakantieJAN lezen en spelletjes doen onder toeziend oog van een Lemur vanuit een palmboom met uitzicht op het strand.. Echt eventjes weg van het schip en gevoel van vakantie! De tweede dag mooi weer en vanuit onze bungalow (inclusief een groene salamander die ons de hele nachtgezelschap heeft gehouden) liepen we zo naar ons strandbedje toe om nadien een stukje over het strand te lopen. Te bedenken dat het in Nederland ook regent maar grijs en koud is (sorry) is dit ook weer een wereld van verschil...!

Eén van de Dutchies werk in de machine-kamer, altijd leuk om weer een nieuw gedeelte van het schip te bekijken.. Een rondleiding in het Nederlands was dus ook zo geregeld! Onder in het schip draait onze basis zodat wij hier aan boord elektriciteit hebben, drinkwater hebben en de de badkamer functioneert zoals die behoort te doen! Dek 1 en dek 2, wat is het er warm - wat lopen er veel buizen en wat staan er veel machines! Om nog maar niet te beginnen over de knopjes van de machine kamer! Respect voor deze medewerkers die in het oorverdovende lawaai en de hitte ervoor zorgen dat wij hier aan boord "kunnen leven"! Naast de medewerkers van Mercy Ships, werken hier ook lokale (betaalde) medewerkers. Zij ondersteunen hen en kunnen gelijk goede ervaring opdoen vanuit de machinekamer zodat de kans op een baan groot is wanneer het schip Madagascar verlaat.

Vanuit het schip worden ook de Mercy Ministries aangeboden. Wekelijkse programma's om samen met vertalers naar de plaatselijke zorginstellingen te gaan. Een ochtend ben ik mee geweest naar de gehandicapten school. Een dagelijkse opvang voor gehandicapten die hier daginvulling krijgen. Ik ben er nog niet helemaal achter wie dit ooit opgezet heeft, maar de leidinggevende dames doen er geweldig werk. Met liefde en aandacht spelen, leren en corrigeren ze de gehandicapten hier. We werden luid juichend al opgewacht en na vele handen te hebben geschud en knuffels te hebben gehad hebben we samen naar een Bijbelverhaal geluisterd, gezongen, wat geknutseld, gespeeld en zijn we geëindigd met ballonnen. Alle materialen voor het knutselen, ballonnen een speelgoed wordt ook weer verzorgd door een vrijwilliger van Mercy Ships... Ik vraag me af of het altijd zo gaat, maar dan hoor ik dat ze wekelijks met smart op de witte Mercy Ships auto's wachten en ze juichend binnenhalen. Voor ons op een vrije ochtend een kleine moeite om te gaan, voor hen een wereld van verschil...!

Afgelopen weekend heb ik 4 nachtdiensten gehad, op mijn eigen afdeling - de General Ward. Een afdeling met 10 bedden en 's nachts één verpleegkundige. Ik dacht; neej heh, dat wordt saai - zit ik daar in mijn eentje.. :( Moet zeggen, het is me erg goed bevallen! Heerlijk mijn eigen afdeling, mijn eigen ding en als ik wat te controleren heb aan medicatie loop ik even naar mijn naastgelegen afdeling (6 meter lopen:)) Vlak na de overdracht komt er elke avond iemand binnen met de vraag of ik een Starbuck's koffie wil - jaaaaa, zeker wil ik daar mijn nacht mee beginnen :)! Het Starbuck's café zit uiteraard al lang dicht, maar zij heeft een training gehad om zelf de koffie klaar te kunnen maken.. zooo fijn;)! Ook 's nachts heb ik een dagwerker die mij helpt bij de kleine dingetjes en er natuurlijk is voor het vertalen. Veel dagwerkers hebben naast hun baan op het schip ook nog een baan ergens in de stad of studeren hier aan de plaatselijke universiteit. Ik kruip overdag mijn bedje in, maar voor hen geld dit niet altijd. Ik sta versteld hoe makkelijk ze hier kunnen slapen; op een kleedje op de grond, hangend op twee krukjes of zittend op de stoel met je hoofd tegen een lege matras aan. Geen enkel probleem als ik ze wakker maak en fris en fruitig staan ze dan naast mij om te vertalen, geweldig! Ik schrok trouwens afgelopen nacht nog een keer.. Een patiënt, man - 42 jaar. Zojuist geopereerd aan een forse liesbreuk en kon niet plassen na de operatie. De verpleegkundigen van de late dienst hebben hem éénmalig gecateriseerd, en dat was toch nog wel iets heel bijzonders. Een slangetje wat in je blaas komt om zo de urine er uit te halen.. Ik hoorde dat hij het met grote, haast angstige ogen onderging. Blanke dames in een schip met een slangetje in de weer om je blaas te legen. Eénmaal goed en wel midden in de nacht staat hij ineens naast me met een grote glimlach en geeft me een knuffel, ik sta verschrikt op! "Pipi" zegt hij dan, en wijst glimlachend naar de badkamer - helemaal blij en gelukkig, eindelijk geplast. Hij is wel 5 keer die nacht gelukkig en glimlachend de badkamer uit gestapt. De forse zwelling in de lies is weg, de wond is droog en het plassen gaat heel fijn normaal! Voor hem een wereld van verschil...!

Samen werken we aan het recht voor gezondheidszorg voor iedereen, samen proberen we te werken aan een wereld van verschil...! Ieder weer op zijn eigen manier, een ieder weer in een andere functie!

Lieve groetjes, Annerieke

Opnieuw heb ik een een aantal foto's en video's geplaatst, de meesten wel door mij zelf gemaakt. Iemand van het communicatie-team is ondertussen op de afdeling langs geweest toen ik aan het werk was, maar de foto's zijn nog niet beschikbaar. Wordt vervolgt..

Foto’s

14 Reacties

  1. Anita Rog:
    10 februari 2016
    Hoi scattie dat heb je mooi geschreven vanacht.waar het omschakelen al niet goed voor is. :0) met een traan en een lach gelezen. Wat maakt jij veel mee daar en besef zelf ook even dat jij degene bent die ook mede het verschil maakt in die wereld.xxx anita
  2. Jolien Bom:
    10 februari 2016
    Hai Lieverd, wat mooi geschreven weer! en inderdaad, k' zie die man zo voor me; heeeeel scary.
    Zie je daar zo lopen, helemaal in je element. Heel erg veel succes met alles wat je doet, echt zo mooi, prachtig en dankbaar wat je allemaal betekend voor de mensen om je heen! Die vrije dagen-invulling zou mij ook wel bevallen,haha! (Maar dat verdien je ook dik hoor)

    Kus van Jolien
  3. Hans Gruben:
    10 februari 2016
    Lieve Annerieke wat schrijf je leuk,prachtig al die verhalen en wat doe je goed werk.Je mag trots op jezelf zijn.kus Hans
  4. Jolande:
    10 februari 2016
    Wat heb je dat weer mooi omschreven en wat mogen ze ook blij zijn dat juist jij daar bent! xxx Jolande
  5. Gert:
    10 februari 2016
    Lieve Annerieke,
    Wat prachtig om te lezen, hoe je meer en meer de diepgang ervaart, van wat jullie betekenen in gunnende liefde. En mooi dat alles zo goed georganiseerd is. Het moet je raken om deze mensen in hun omstandigheden zo blij te zien worden. Dit is anders rekenen: door liefde te delen, ga je liefde vermenigvuldigen! Gods zegen toegewenst met allen om je heen.
    paps en mams
  6. Paulien Zuijderduijn:
    10 februari 2016
    Heee!

    Geweldig wat je allemaal doet en mee maakt! Mooi om te lezen!
    Succes en geniet er van :)

    Liefs!
  7. Roos:
    11 februari 2016
    Hallo Annerieke. Wat een enthousiast verslag heb je weer geschreven. We krijgen zo heel wat informatie over wat allemaal een "een wereld van verschil " maakt. Ik zou haast zeggen...."geef al die patiënten een dikke knuffel en neem er zelf ook een". Groetjes Roos
  8. Anneleen:
    11 februari 2016
    Hee Annerieke!

    Ik geniet er elke keer weer van om je verhalen te lezen, wat ontzettend mooi zeg! Je doet prachtig werk!
    Nog veel succes gewenst en ik zie uit naar je volgende blog! :-)

    Groetjes uit Nederland!
  9. Jeanet Klomp:
    11 februari 2016
    ik sluit me aan bij bovengenoemde reacties, helemaal top wat jij daar doet en ook met zoveel liefde. Liefs terug! xxx Jeanet
  10. Marijke Dijkstra:
    11 februari 2016
    Hoi Annerieke. Weer een schitterend verhaal!! Zo leuk om te lezen wat je daar allemaal mee maakt! Je natuurlijke enthousiasme straalt uit de verhalen! Super wat je daar allemaal doet! Respect!! Veel liefs Marijke
  11. Ingrid Kappert-Overmars.:
    14 februari 2016
    He die lieve Annerieke,

    Hier even een groetje uit het verre Olst.
    Wat kun je toch prachtig schrijven een genot om te lezen!
    En wat doe je toch geweldig goed werk daar, je enthousiasme geweldig!!!
    Ga vooral zo door en veel liefs en een hele dikke knuffel vanuit Olst!!!
  12. Silvia Timmermans:
    15 februari 2016
    Onze supernurse annerieke maakt het verschil in madagascar. Mooie ervaring , mooi werk rn mooi geschreven.
  13. Liesbeth Bom:
    19 februari 2016
    Hallo Annerieke,
    Wat een indrukwekkende blog!! Het is 'voelbaar" hoe je er van geniet om dit werk te mogen en kunnen doen. We wensen je alle goeds tijdens je werk en natuurlijk ook genieten van de vrije tijd!! Hartelijke groeten uit Vriezenveen van Familie Bom.
  14. Bea hofstee:
    26 februari 2016
    hoi annerieke wat vindt ik het geweldig waar jij en je collega s jullie voor inzetten.
    geweldig. je reisverslagen en de foto s interessant om het op deze manier mee te maken.
    nog een mooie(werk) tijd daar.
    groetjes bea bakkerij nollen enter