Nog steeds weer nieuwe ervaringen...!

Alweer over de helft van mijn tijd hier aan boord..! Vier weken nu achter de rug, nog maar drie te gaan. Ook deze weken zijn weer bijzondere weken geweest.

We zijn gestart met twee weken oogchirurgie bij kinderen. We hebben voor 2 weken een chirurg aan boord die dit doet. Deze kinderen hebben allemaal cataract, ook wel bekend als staar. Bij ons in NL een voorkomend iets met name bij ouderen en wat bij een relatief simpele ingreep gemakkelijk te verhelpen is. Hier in Afrika, geen chirurg die dit bij kinderen doet of dit is onbetaalbaar. Volgens de World Health Organisation zijn er 1.4 Million Blind Children. Staar bij kinderen wordt o.a. veroorzaakt door verminderde vitamine A opname, rode hond, een trauma of ziekten bij de geboorte.

De eerste dag dat wij de patiëntjes opname op de afdeling kwam er een moeder met totaal 4 kinderen. De oudste drie hadden allemaal staar aan hun beide ogen, de jongste hing nog bij moeders op de rug en had gelukkig geen oogklachten. Twee van deze drie patiëntjes waren mijn patiënten. Het is fantastisch om dan een opname als deze te mogen doen. Ik moet eerlijk zeggen toen ik aan hun bedeinde zat, dat het kippenvel mij even over de rug liep toen ik besefte dat deze kinderen morgen kunnen zien!!! Deze ouders hebben 3 blinde kinderen, die hopelijk morgen allen met allebei de ogen weer kunnen zien. Met samen geknepen oogjes zaten ze op bed, zoekend naar licht en geluid. Tegen de avond hebben we hun bedden aan elkaar geschoven, de kinderen onder gestopt onder de dekens en de gordijnen om deze drie bedden heen gehangen – hun eigen “cabine op de afdeling”. Zie de toegevoegde foto’s van deze kindjes.

Naast deze drie zat een andere moeder met twee kinderen, een jongen van 4 en een meisje van 2. Beide cataract aan beide ogen, beide kinderen kregen hun operatie! De eerste dag kreeg de jongen zijn operatie. Aan het eind van de middag mocht moeders naar de uitslaapkamer (PACU) om naar haar zoon te gaan. Maar ja, ze had haar dochtertje nog in de doek op haar rug en wie moest nou haar even vast houden. Ik zag mijn kans ;), geef dat kleine donkere meisje maar aan mij, met grote witte staaroogjes rond kijkend – af en toe de oogjes samenknijpend.. Dus, moeders weg en ik dat lieve meisje in m’n armen. Maar ja, toen moest ik weer aan het werk.. Wat doen de Afrikaanse dames dan, juist – kind op de rug! Dus ik in het midden van de afdeling één van onze dagwerkers gevraagd of hij mij wilde helpen. Kind op de rug, doek er om heen en ik kon aan de slag. Het ziet er zo makkelijk uit wanneer deze dames dit doen. Nou, ik kreeg het niet 1 2 3 voor elkaar. Onder toeziend oog en grinnikende patiënten  kreeg deze witte zuster toch haar donkere patiëntje op haar rug en kon ik mijn pillen gaan delen controles doen. Dit kan toch alleen maar in Afrika, met een ondertussen bijna slapend kind op je rug je werkzaamheden verrichten…!!!

Ondertussen werk ik niet meer op de verpleegafdeling, maar werk ik bij het screeningsteam. Voor degene die de uitzendingen over Mercy Ships volgen op National Geografic (iedere vrijdagavond om 21.00 uur – totaal 8 afleveringen, nog 6 te gaan) weten al wel een beetje wat het inhoudt.

Het screeningsteam zorgt ervoor dat wij patiënten aan boord hebben. Dit team heeft de eerste contacten met een mogelijke patiënt, doet onderzoeken en kijkt of het mogelijk is of Mercy Ships deze patiënt kan helpen. Dit team screent honderden patiënten tussen jaarlijks duizenden kanditaten. Vanuit dit team (uiteraard in overleg met de behandelend chirurg) geeft de afspraakkaarten voor een operatie. Eén van de bijzonderste dingen om te doen – toegang geven tot gratis zorg, een droom van patiënten vervullen. Echter, hier tegenover staat ook de andere kant. Het zeggen van nee’s tegen mensen, “het is helaas niet mogelijk om u te helpen”. Mensen hun hoop ontnemen, hen niet kunnen helpen van hun lichamelijke klachten.

Na drie weken afdeling ben ik dus afgelopen maandag begonnen bij het screeningsteam. Dagelijks zien wij patiënten vanuit Benin, maar ook vanuit omliggende landen o.a. Togo, Nigeria en Ivoorkust.  

Deze patiënten zien wij soms voor het eerst, soms al voor de tweede of derde keer. De eerste keer wanneer een patiënt bij ons komt is het natuurlijk eerst vragen wat de klachten zijn, dan wordt er gekeken of wij een chirurg aan boord hebben of gepland hebben staan die komt die dit kan verhelpen. Is dit mogelijk, dan komen ze vlak voordat de desbetreffende chirurg naar het schip komt opnieuw bij ons. We kijken dan iets verder dan alleen de klachten. We vragen ons af of er een medische voorgeschiedenis bestaat. Denk dan met name aan Malaria, koortsklachten of tuberculose – de tropenziekten. Vanuit ons wordt er dan aanvullend onderzoek gedaan, een röngtenfoto – een CT scan, een zwangerschapstest en/of bloed prikken.

Het lijkt heeeeeeel iets op wat ik “thuis in NL” ook doe. Patiënten opvangen, uitvragen naar klachten en voorgeschiedenis, allergieën en aanvullend onderzoek. Alleen is het hier minder “urgent” op basis van minutenwerk. Het zijn vaak jarenlange bestaande klachten die verergeren en uiteindelijk wel de dood kunnen veroorzaken.

Iedere ochtend verzamelen alle mensen zich bij een bepaald punt in de stad, en vanuit daar worden zij naar de haven gereden en bij ons gebracht. Zij blijven buiten wachten onder een tenten afdak. Het is logistiek niet haalbaar om mensen op verschillende tijdstippen binnen te brengen, dus komt iedereen tegelijk. Dit betekend dus dat wanneer je als laaste aan de beurt bent, misschien wel uren hebt moeten wachten voordat je daadwerkelijk onderzocht wordt. En wanneer je de laatste patiënt binnen roept – geen één klacht, alleen maar een glimlach en een “merci”!

Het screeningsteam werkt buiten op de kade, in een tent (gelukkig met airco..!) en niet op het schip. Voor eventuele aanvullende onderzoeken als een röntgenfoto of een CT-scan moeten zij uiteraard het schip op, maar anders blijven ze op de kade. Er is geen ruimte op het schip om te doen wat wij doen, en daarnaast is het vanwege veiligheidsredenen moeilijk te organiseren. Iedereen moet geregistreerd het schip op en af, vanwege brandveiligheid e.d.

Onze buren in twee andere tenten zijn het revaldatieteam en de wondpoli. Patiënten die hier komen zijn aan boord geweest voor een operatie en zijn ontslagen van de afdeling, maar moeten nog wel terug komen voor fysiotherapie (denk aan de brandwondpatiënten die hun gewrichten weer opnieuw moeten gaan bewegen of de orthopediepatiënten die weer moeten leren lopen) of ze moeten terug komen voor wondzorg / controle. Deze patiënten verblijven of in het HOPE-center omdat ze te ver weg wonen van het schip, of wonen vlak bij (lees max. 3,5 uur) of verblijven bij familie.

Wekelijks is het een komen en gaan van mensen, zo ook van chirurgen. Afgelopen weekend kwam er een Max.facs. chirurg aan boord die hier voor 2 weken zal opereren. Hij is erg goed in grote aangezichtstumorgen en zal ook deze behandelen. Het screeningsteam had dan ook de mensen verzameld met aangezichtstumoren die afgelopen maandag bij ons kwamen voor de chirurgische screening en hopelijk goedkeuring voor OK. Zo ook een man (22 jaar) uit Ivoorkust. Met een oom ruim 24 gereisd om bij het schip te komen, hopend op een operatie. Sinds zijn 7e jaar heeft hij een groeiende tumor aan zijn bovenkaak, rechterzijde. Deze is nooit opgehouden met groeien en zodoende steekt zijn een gedeelte van zijn gezicht/bovenkaak ruim 15 cm naar voren (ja, ik weet het – niet voor te stellen). Zijn mond kan hij nog openen om te ademen want zijn neus is met de tumor mee dicht gegroeid en het eten moet gemalen zijn gezien het kauwen ondertussen niet meer mogelijk is. Het was voor mij een bijzonder moment om de eerste Mercy Shipper te zijn die hem zag en onderzocht. Nadat ook de chirurg en de anesthesist hem onderzocht heeft (hij moet wel beademd kunnen worden tijdens zijn operatie) is hij voor een CT-scan aan boord gegaan en is hij goedgekeurd voor een operatie. We hebben hem naar het HOPE-center gestuurd waar hij twee dagen kon verblijven zodat hij afgelopen week zijn operatie heeft gehad. Een operatie die ’s ochtends om 09.00 uur begon en om 23.00 klaar was en beademd en al naar de IC kon. Je kunt je voorstellen, dat als deze operatie niet mogelijk was – hij langzaam gestikt zou zijn… En je kunt je ook vast voorstellen dat zo’n operatie onbetaalbaar is!

Afgelopen zondag was een bijzondere dag. Die ochtend ging één van onze daycrew trouwen en waren wij uitgenodigd voor de kerkdienst. Deze daycrew was al jaren samen met haar partner, maar had niet het geld om officieel te trouwen. Nu Mercy Ships er is heeft zij de mogelijkheid om geld te verdienen en het eindelijk officieel te maken. De dienst ging gepaard met veel gezang, gedans en muziek en na de dienst was er een maaltijd – rijst met kip! Een aantal Mercy Shippers hebben op het schip de bruidstaart gemaakt en ruim 450 koekjes gebakken. Gezelligheid en verbinding tussen verschillende werelden…

Het verkeer is hier erg bijzonder. Openbaar vervoer gebeurt achterop een scooter en dan moet je wel zelf je helm hebben. Dus, iedereen op de scooter en de meesten zonder helm. En dan, rijden totdat je getoeter hoort en dus uit moet wijken. Een paar stoplichten zijn er te vinden in deze hoofd- en havenstad waar men toch wel naar luisterd, voor de rest, deelnemen zoals je goeddunkt en anders gebruik je gewoon de toeter. Het is maar goed dat er hier geen boete op zit zoals in NL.. ;)

Deze stad heeft een heel aantal ambassades (ook één van NL) en andere grote bedrijven. Deze mensen zijn hier welvarend en rijden in dure auto’s rond, gaan naar de luxe restaurants en grote supermarkten. Het verschil tussen arm en rijk is alleen maar groter hier..

Ondertussen heb ik mijn eerste post gehad! Oma, Janet, Lisanne en Anneke – dank jullie wel. Jorien en fam. Bom – Jullie nog meer bedankt voor de financiële bijdrage!!! Super leuk en bedankt!!

Ondertussen dat ik dit schrijf zit ik wat hoger op het schip (deck 6) en schommel ik voor het gevoel nog ietsje meer heen en weer (schip zit “wat losser” aangespannen aan de kade dan vorig jaar) en is het buiten iets bewolkt. De temperatuur is gemiddeld 32 graden hier buiten en “koelt af” ’s nachts naar 28..

Lieve allemaal, bedankt voor jullie berichtjes en tot mijn volgende blog weer!

Liefs Annerieke