Thuis, met opnieuw weer nieuwe herinneringen!

Lieve, leuke volgers :)

De tijd vliegt voorbij, inmiddels is het alweer 2 weken na mijn laatste blog en ben ik inmiddels weer thuis. Ja - thuis in Nederland. De eerste diensten op de spoed zitten er alweer op.

Opnieuw kijk ik weer terug op een te leuke, mooie tijd aan boord. Wat kan ik toch genieten van dat stoffige & warme Afrika. Het leven in een community en samen bouwen aan mooie dingen; van trainingen aan lokaal zorgpersoneel, eigen collega’s en het aanbieden van gratis operaties aan de lokale bevolking. Ik neem jullie nog graag even mee.

Het tweede weekend hadden we aan boord opnieuw pech (eerste weekend natuurlijk die wind storm wat onze tent fors had beschadigd), namelijk een brand(je) aan boord.

Vrijdag op zaterdagnacht ging het alarm af. Eerst dacht ik dat het om een vroege brandoefening ging, maar toen het alarm maar bleef afgaan en ik op mijn wekker keek zag ik dat het 01.30 uur was. Dat is GEEN oefening, zo midden in de nacht. Dit is menens. Al vrij snel klonk de stem van de kapitein door het gehele schip dat er een brand was gesignaleerd en dat deze inmiddels onder controle was. Wel moesten we uiteraard wakker worden en klaar maken om evt. te evacueren. Geoefend als we zijn (ja - iedere 2 weken hebben we een brandoefening aan boord) wisten wat we moeten doen. Evt. pyama uit, kleren aan (voor de dames - NIET JE BH VERGETEN!), muggen-deet & water pakken en rustig afwachten. De kapitein hield ons prettig op de hoogte en uiteindelijk was het vuur op deck 2 (ik sliep op deck 4) onder controle. Echter was de schade wel zo groot dat we op volledige black-out moesten. Dit betekend dat het hele schip “uit” gaat. Het ziekenhuis en verdere belangrijke draait door op noodstroom - de rest gaat uit. Dus; geen licht, geen airco en het niet kunnen doorspoelen van de WC wat werkt op een vacuümsysteem. Gauw dus naar toilet, dunne pyjama aan ter voorbereiding op een lange, warme nacht. Maar geen klagen, wij konden blijven liggen. Er waren inmiddels heel wat mensen WEL op de been die de boel moesten organiseren / redden / blussen / repareren.

De volgende ochtend was het natuurlijk met iedereen bijpraten hoe de ervaringen in ieders cabin is geweest, de reacties op een brand(je) zijn natuurlijk heel wisselend. Om 9 uur zat ik aan het ontbijt met het idee om nadien ff af te koelen in het zwembad. Plan mislukte compleet, gezien er eerst 1 - toen 2 - toen 3 en toen ongeveer bijna alle Nederlanders zich bij mij en rondom ons heen verzamelde. Heerlijke kletsen in het Nederlands, gewoon niet na hoeven te denken wat je wilt zeggen. Dus, inmiddels 12 uur en nog steeds geen zwembad gezien. Wel 3 koppen koffie (en vele bastogne koekjes) verder en heel wat gelachen, gekletst en serieus gesproken. Dankbaar voor dit community leven aan boord. Je ondersteund elkaar, begrijpt elkaar en helpt elkaar. Je ondersteund degene die de boel van de brand moeten oplossen en draagt bij zonder vragen waar nodig. Wat ben ik dan blij dat ik onderdeel mag uitmaken van deze community.

Inmiddels was het blok algemene chirurgie afgesloten voor nu (over een maand opnieuw weer) en hebben we ons als team gericht op de goiter-patiënten. Oftewel struma’s. Oftewel een forse groei van je schildklier die aan de voorkant van je hals zit. Naast het feit dat deze kan groeien aan de buitenkant - kan het ook groeien in de ergere gevallen aan de binnenkant en betekent dat je luchtpijp steeds dunner kan worden. En uiteindelijk geen lucht om te ademen betekent geen leven. Naast het feit dat het daadwerkelijk groeit in formaat, geeft het ook klachten in je hormoonhuishouding. Aan ons als team uit te vogelen wat de achtergrond van de goiter is en wat de bijbehorende klachten zijn (hypo- / hyperthyreoïdie). Hoe is de algehele gezondheid van de patiënt en wat zeggen de bloedwaarden. Zo nodig een aantal weken corrigeren mbv medicatie. Het blijft bijzonder om de positie te mogen hebben waarbij je als eerste zorgmedewerker de patiënt mag zien en en beoordelen. Welkom te heten bij Mercy Ships en de zorg te bieden. Helaas kunnen we niet iedereen helpen (kunnen meerdere redenen voor zijn), en zo ook had ik ook een patiënt. Lange tijd met haar gesproken, medische informatie uitgevraagd en bloed geprikt. Helaas bleken mijn vermoedens terecht en bleek ze niet een geschikte chirurgische kandidaat. Dat blijft pijn doen, als deze dame in de “westerse wereld” was geboren, had ze allang een kans gekregen en was deze afwijzing helemaal niet ter sprake gekomen.

Gelukkig mogen we velen wel een kans geven op een nieuwe toekomst door een gratis operaties, en die blijde gezichten & knuffels wanneer we de operatiedatum delen maakt zoveel goed. Het blijft waar; “we kunnen niet de hele wereld veranderen, maar we kunnen wel de wereld veranderen voor die ene patiënt” - dr. G.Parker, MF chirurg. 

Zo ook een dame met een goiter zichtbaar in haar nek. Toen ze een tijdje geleden zich bij Mercy Ships had gemeld hiermee, bleek ze ook een VVF te hebben (vesico vaginale fistel) - oftewel een gaatje in haar blaas door een gecompliceerde bevalling van dagen lang waardoor volledige incontinentie. En nee, TENA ladies zijn niet verkrijgbaar in Afrika - of wel verkrijgbaar maar onbetaalbaar. Maar niet te spreken dat je het wel even vergoed van de verzekering krijgt.. Dus altijd nat - nat en nat van je eigen urine…

Deze dame is inmiddels geholpen aan haar blaasprobleem (ze is droog!) en vorige week heeft ze haar goiter-operatie gehad. Wat zijn we dan blij als team dat we zo samen mensen kunnen helpen en hen nieuwe kansen kunnen bieden. Ja, en dan mag er gewoon gedanst worden! Wat we dan ook doen en wij blanken flink uitgelachen worden. Geloof mij, na al die jaren denk ik dat het kan maar dat is blijkbaar nog steeds niet zo.

Het blijft uiteraard flink plannen en organiseren om de juiste patiënten op het juiste tijdstip in de havenstad te hebben - door het team gezien en beoordeeld om uiteindelijk al deze patiënten op 1 dag te presenteren aan de daadwerkelijke chirurg die uiteindelijk beoordeeld of hij/zij kan opereren.

Inmiddels staat de tent weer en mag ik beginnen met de boel te reorganiseren. De 4 verzopen airco’s zijn vervangen, het elektriciteitsnetwerk op de kade wat letterlijk onder een beetje teveel spanning stond is gefikst en we are good to go. 

Oftewel, de zeecontainer heb ik maar even geopend om te kijken wat er wel allemaal niet in staat. Conclusie; heel veel tafels / stoelen / kasten / spullen en nog meer logistics onder een dikke laag stof. Ja, dat was een warm klusje. Schoonmaken, buiten in Afrika in een container zonder airco in de zon met een FFP2 masker. Kan je vertellen dat dit masker heel snel af was. Dan maar op m'n kop krijgen, aan een verpleegkundige (lees schoonmaakster) die in de hitte bezweken is hebben ze ook niets. Werd geaccepteerd. En anders hadden ze pech (denk trouwens wel dat dit weer typisch Nederlands is, toch even iets buiten de lijntjes kleuren…………). Anyway, ruim 2 uur verder had ik alles afgenomen en gepoetst en inmiddels 2 daycrew die alles weer in de tent op de juiste plek zetten. Ruim een dag later waren we officieel terug verhuist, ICT heeft de computers en telefoons geïnstalleerd en we waren weer prettig op onze eigen plek - gewoon op de kade! Reden voor een filmpje (bijgevoegd) met de crew & daycrew!

In de periode dat patiënten bij ons, Mercy Ships zijn, hoeven ze natuurlijk niet de volledige tijd opgenomen te worden op de afdeling (op het schip). Voor en na de opname verblijven ze in het HOPE-center, tevens gefaciliteerd door Mercy Ships. Hier slapen / eten / wassen en “wonen ze tijdelijk” voor hun afspraken voor en na de ziekenhuis opname. In deze periode kun je ook ziek worden, of krijgt je kindje ergens last van. Zo ook een peuter die helaas de waterpokken kreeg. Tja, dan moet je in isolatie samen met je moeder voor een aantal dagen en was het voor mij een reden om die kant op te gaan om wat spullen (paracetamol voor zo nodig en een lotion) te gaan brengen. Prachtig om te zien hoe de kinderen na de orthopedie operatie daar inmiddels rondlopen met beide (rechte!!) benen in het gips, haast rennend met de kleine looprekjes. Het orthopedie-blok-aan-operaties is inmiddels afgesloten, nu volgt het lange traject van revalidatie. Volwassenen met een zichtbare goiter aan de hals zien hier dat ze niet de enige zijn met “zo’n rare zwelling frontaal”. Het is een plek waar gewacht, gehuild, gespeeld en gezongen wordt. Een plek waar onze patiënten zien dat ze niet de enige zijn met die aandoening. 

Inmiddels brak het weekend weer aan. Na de wind/storm en brand aan boord vroegen we ons af wat het nu weer zal brengen. Nou, daar hoefden we niet lang op te wachten. Het regenseizoen is begonnen en dat betekent dat het spontaan heel hard en flink kan regenen. Conclusie was dat er vele ondergelopen tunnels en straten waren. Enkele Mercy Ships autos stonden vast of hadden een klapband en een aantal die vertrokken naar huis moesten hun vlucht annuleren omdat het vliegveld niet bereikbaar was. Een aantal daycrew kon niet naar huis wegens de vloed en bleef een nachtje op het schip slapen (vonden ze helemaal niet erg - er schijnen vele selfies te zijn gemaakt door hen, hihi). Opnieuw werd de flexibiliteit van de organisatie op de proef gesteld en opnieuw wordt er samen gewerkt aan oplossingen. En dit zijn allemaal (behalve dan de lokale daycrew dan) vrijwilligers heh, en je hoort bij dit soort dingen NIEMAND klagen. Samen je schouders eronder. Weet je nog, toen COVID uitbrak en IEDEREEN wilde helpen. Dit gevoel, en dit gebeurd daadwerkelijk daar in Afrika, op het schip van Mercy Ships. Als er echt wat is, samen wordt hieraan gewerkt.

Ja tuurlijk zijn er wel dingen waar we tegenaan lopen, natuurlijk leven we ook daar niet in een perfecte wereld en heb je soms moeite met mensen of dingen. Laten we reëel zijn, dat heb je altijd en overal - dus ook hier. Maar als het er om gaat, dan staat de organisatie en diens vrijwilligers er!

De volgende ochtend was het meeste wel opgelost / opgedroogd en waren de meeste hoofdwegen weer redelijk begaanbaar en ben ik met een aantal naar het leeuwenpark gegaan. Leuk uitje. Leeuwen lopen vrij in een enorm groot park. Wij rijden rond in een jeep met een kooi om heen. Op de jeep/gaas wordt een stuk rauw vlees gegooid en als je geluk hebt springt een leeuw op je auto en eet het boven je hoofd op. Wij hadden het geluk en dat leverde natuurlijk wat spannende momentjes op. Van gauw een foto maken met je arm buiten boord (dom Annerieke, maar ja - leverde wel een mooie foto op alhoewel ik bijna m’n hand en/of mobiel kwijt was) tot het voorzichtig aanraken van de leeuwin toen ze eenmaal op haar gemakje op de auto ging liggen. 

Eenmaal weer terug bij de parkeerplaats hebben we onze eigen meegebrachte lunch (zijn we Nederlanders of Nederlanders - hihi) opgegeten op een picknickbank van de McDonalds die daar heel random stond. Onderweg naar huis kwamen we langs een hele boomgaard van mangobomen waar we uiteraard enorme verse, grote, zoete en sappige mango’s hebben ingeslagen. Die in Nederland wil je niet meer, geloof mij..

In de week die volgde hadden we opnieuw een Goiter week, dus vervolgen van de labwaarden, nieuwe patiënten beoordelen en zien en heb ik een training voorbereid en gegeven omtrent MaxFacs. Het volgende blok is aangezichtschirurgie wat ook weer een heel vak apart is. Het huidige screeningsteam is vrij nieuw - dus leuk om je ervaring en kennis te mogen delen. Toen ik deze training aan het voorbereiden was besefte ik weer wat een unieke dingen wij mogen zien en opereren hier. Triest dat het zover moet komen, maar voor medici uiteraard enorm interessant. 

Inmiddels heb ik er alweer 2 dagen gewerkt op de SpoedEisende Hulp in Nederland. Natuurlijk behandelen we hier urgente dingen en wat ben ik blij dat de zorg hier is, maar wat zijn we toch verwend. Kunnen we zelf niet naar de SEH nadat de huisarts notabene bij JOU op bezoek is geweest - geen probleem, dan regelen we toch gewoon een Ambulance en je wordt in het ziekenhuis verwacht. Geen zorgen of we het allemaal wel kunnen betalen, maar er wordt voor je gezorgd. En dan kunnen nog mensen klagen, dat ze bijvoorbeeld nog steeds geen eten hebben gehad terwijl ze nog maar net op de afdeling zijn gearriveerd. Of dat ze zo lang moeten wachten op de uitslag van de scan. Niet erbij stilstaan dat het niet eens vanzelfsprekend dat er zoveel specialisten inmiddels druk bezig zijn voor jou! Wees dankbaar dat we geboren zijn in Nederland - dit is zeker niet vanzelfsprekend!

Voor nu heb ik afscheid genomen van het schip. Is het de laatste keer? Ik denk het niet. Inmiddels ben ik al 6 keer aan boord geweest en heb inmiddels ruim 2 jaar tezamen op de Africa Mercy gewoond. Er komt vast nog wel 7e keer. Het was ook geen “goodbye”, maar een “See ya later”. We won’t know when and where, but our God does!

Dank opnieuw voor jullie support, op welke manier dan ook :)!