“Gewoon” aan het werk!

En daar kwam ik midden in de nacht aan. Een aantal bekende, lieve Mercy shoppers stonden mij op te wachten :), Het voelde alsof ik “even” boodschappen ben wezen doen. Eventjes weg geweest om daarna weer gewoon thuis te komen. Natuurlijk, Dakar Senegal is een nieuwe plek - maar het schip voelt zo vertrouwd. Ik loop de trap op, krijg mijn badge en ik tap water waar ik 1,5 jaar water heb getapt op het schip.

De volgende dag even naar de screeningsoffice geweest, wat papierwerk weg gewerkt en de tassen maar eens uitgepakt. In die tassen zaten heel wat potten pindakaas, zakken drop en verpakkingen met heel veel Hollandse kaas :). Binnen een dag was ik er vaag en hebben vele Nederlanders pindakaas of kaas op hun boterham gehad. Ik weet nog uit eigen ervaring, dat is zooooo fijn als je al maanden - dan wel jaren aan boord woont! De donderdag vloog voorbij..

Die vrijdag mocht ik gelijk weer de scrubs aan doen, weer “gewoon” aan het werk in de tent op de kade. Hier ontvangen wij de patiënten die zijn geprescreend. Deze patiënten zijn al afgelopen weken door collega’s screening geselecteerd vanuit het land, omdat wij chirurgen aan boord hebben (of nog komen) die hen kan helpen met hun chirurgische probleem. Ik loop de tent binnen en weinig is veranderd; ik praat met de patiënten, trek hun eventuele medische achtergrond na, neem bloed af en onderzoek hun chirurgische probleem. Het voelt weer geweldig om hier te midden van een aantal nieuwe collega’s weer “gewoon” mijn werk te kunnen gaan doen..

Ik heb nog maar net en wel goed mijn spullen uitgepakt, of ik mag die zaterdag al weer inpakken want ik ga alweer weg! Deze weken behoor ik vanuit screening bij het Patient Selection Team. Ik ga op pad om de prescreening te gaan doen, de voorselectie om te kijken of wij de lokale bevolking kunnen helpen.

We vertrekken naar Matam, een stad & regio helemaal aan oosten van Senegal. Een prachtige rit van ongeveer 8 uur richting het grensgebied waar we zelfs Mauritanië kunnen zien liggen aan de overkant van de rivier. Het wegdek was gelukkig goed zonder al teveel gaten, af en toe alleen even oppassen voor overstekende koeien, geiten, ezels of zelfs dromedarissen ;). De volgende dag begint vroeg, om 6.15 verlaten we ons lokale hotel om naar het ziekenhuis te gaan waar wij een ruimte toegewezen hebben gekregen. Ik zie al ongeveer 50 patiënten met familieleden wachten, en hoor dat de helft hier overnacht heeft. Ik schaam me eigenlijk een beetje, want och mensen - ik ben toch echt geen vroege vogel, maar eenmaal hier ben ik blij dat we optijd kunnen starten zodat men niet nog langer hoeft te wachten (nadat ook zij per voet een dag gereisd hebben - en niet in een bed hebben geslapen, maar op een matje op de grond). 
Goed, we gaan van start. Ik mocht de preselctie gaan doen, samen met 3 daycrew. Onze vertalers die vanuit Frans, Wolof of Pullaar het probleem aan mij vertellen in het Engels. Ik beslis of het een potentiële chirurgische kandidaat is voor Mercy Ships en bij een JA mogen ze doorlopen naar binnen om daarna gezien te worden door mijn 2 verpleegkundige collega’s. Zij gaan daadwerkelijk met de patiënt in gesprek en leggen het vast op een screeningsformulier. Maar ook hier kunnen zij een NEE te horen krijgen, bijv. je bloeddruk is gevaarlijk hoog - dit is bedreigender dan je bult je rug.

Hoe mooi ik het werk ook vindt, het blijft een uitdaging om het juiste antwoord te geven. Want wie ben ik... waarom heb ik het recht om jou je hoop weg te nemen door te zeggen dat je probleem inoperabel is. Vele kinderen en volwassen heb ik voorbij zien komen met geboorte-afwijkingen of verstandelijke beperkingen. Het spijt me, we kunnen geen onderbenen / handen of tenen creëerden. Het spijt me, ik zie dat je kindje anders is dan andere kinderen, maar dit is niet weg te opereren. Hou van je gehandicapte kindje zoals je kindje is, en support je kindje waar mogelijk. Verslagen kijken de ouders mij aan, pakken hun kindje op - en middels een draagdoek op de rug wordt het kind weg gedragen... 

Wie ben ik? Waarom ben ik blank en gezond, en heb ik een opleiding kunnen doen zodat ik een inkomen heb? Wie ben ik, waarom heb ik het “recht” om te spreken of we kunnen opereren of niet... Vragen waar ik mij zelf geen antwoord op kan geven, maar ik ben dankbaar dat ik mij mag inzetten voor de ander die het ook zo nodig heeft... 

Sommige nee’s zijn ook mooi! Ach, je kleine baby heeft een bobbel op de navel. Ik zie het al, een buikbreukje. Nou lieve moeder, je kindje hoeft niet geopereerd te worden - want er is een zeer grote kans dat dit de komende maanden vanzelf weg gaat en herstelt! Of een kindje komt schommelend naar me toe lopen, met 1 voetje lopend op de teentjes. Ik zet haar op de stoel en zie dat 1 bovenbeentje iets langer is dan de ander; lengte verschil van benen! Ik leg de vader uit dat dit ook in mijn land voor komt en we dit niet kunnen opereren. Wees creatief, en zorg ervoor dat een slipper/schoen een dikke zool krijgt, denk aan rubber / plastic of hout. Vader kijkt op, glimlacht en zegt dat hij wel iemand kent die wat kan fabriceren. Hij schudt me de hand, en neemt zijn zoontje lachend mee. Blijkbaar blij voor een gratis advies, of voor het feit dat een operatie niet nodig is.

Zo heb ik met mijn 3 daycrew deze kleine 4 dagen ongeveer 500 patiënten gezien en hebben we ongeveer 80 patiënten een afspraak kunnen geven om naar het schip te komen voor een vervolg. Vervoer regelen wij, hier heb je alvast multivitamine medicatie tot je afspraak in de tent :). Deze afspraak betekend niet automatisch dat je ook geopereerd wordt. Zoals eerder genoemd in deze blog onderzoeken we in de tent de patiënten, doen we bloedonderzoek en zo nodig een ct-scan dan wel een röntgenfoto. Hieruit kan ook nog een nee rollen, of op de allerlaatste afspraak als de chirurg de patiënt zien en beslist of hij de operatie kan doen...

Na een weekje weg te zijn geweest, is het weer goed om terug aan boord te komen. Een warme douche (Max 2 min per persoon per dag - ja mensen, nog steeds zo en het is echt mogelijk!), airconditioning en een boterham. Wat hebben we het dan toch goed met 400 mensen op elkaar gepropt in een schip.. :).

De 2 weken erna stonden er geen screeningstrips gepland en heb ik gewerkt op kantoor (administratie), in de kliniek in de stad (hier doen we ook een preselectie voor de mensen uit Dakar en omgeving), in de tent (waar we dus verder onderzoeken en screenen) en heb ik nog 2 dagen ingevallen op de verpleegafdeling. Er waren zieken, en zodoende mocht ik daar nog eventjes aan de slag. Ik heb gewerkt op de afdeling plastische chirurgie; begrijp me goed - dit zijn geen mooi-maak-operaties, maar een afdeling waar patiënten liggen met ernstige brandwond-contracturen waardoor zij vergroeiingen hebben aan handen/armen/benen of zelfs gezicht waar bijvoorbeeld hun kin vast op de borst vergroeid is.. Een specialisme waar nare ongelukken aan vooraf zijn gegaan, maar waar nu met veel ballonnen, gezang en gedans tussen de bedden door gevierd wordt dat ze geopereerd zijn!!

Op het moment van schrijven zit ik op een klein bankje in mijn hut aan boord die ik deel met 3 anderen. Een luxe, omdat ik weet uit ervaring dat je ook in een hut kan zitten met 5 of 7 of 9 anderen.. En die hutten hebben geen raam, geen bank, geen koelkast of waterkoker.. Naast mij op de bank staat mijn ingepakte backpack. Ik vertrek opnieuw weer om de binnenlanden in te gaan, dit keer voor 2 weken. We gaan eerst een week screenen in Tambacounda, daarna een week in Kedougou. Deze steden liggen wat meer in het zuiden richting Guinee & Mali. Ik kijk er naar uit om weer te mogen rijden door het land en zo wat van de omgeving te kunnen zien! Ik kijk er naar uit om patiënten te mogen zien en ontmoeten. Ik wordt weer zo stil gezet bij het feit van het zien waar zij vandaan komen, om daarna naar het schip te gaan in een havenstad waar ze nog nooit zijn geweest. Misschien nog nooit een schip hebben gezien of soms zelfs nog nooit een trap op hebben gelopen. Wat een vertrouwen moet je dan hebben om ons daar dan maar te geloven dat we echt doen wat we zeggen... Wat is je nood dan groot, dan je je zo kunt overleven aan het onbekende.

Lieve volgers! Bedankt voor het volgen, jullie interesse en berichtjes! En enorm bedankt voor jullie financiële bijdrage!!

Ook nu heb ik weer wat foto’s en video’s toegevoegd. Patiënten foto’s zitten er deze keer niet bij. Jullie weten vast nog wel dat ik niet ben toegestaan om patiënten op de foto te zetten (ik ben aan het werk voor een organisatie, ben geen toerist die van alle bijzondere dingen maar foto’s zit te maken...). Er zullen denk ik nog wel foto’s komen, maar de officiële die gemaakt zijn staan nog niet op de computer.