Hoop doet leven!

Ondertussen alweer twee maand verder, en nog maar 1 blog aan boord geschreven… Hoog tijd voor een nieuwe en daarbij een update voor jullie!

Twee maand verder, dat betekend dat we hier in Kameroen alweer 1/5 van de fieldservice er op hebben zitten. Al heel wat patiënten hebben het schip gezond en wel verlaten, een tumor armer en een ervaring rijker!

Ik weet niet of ik het afgelopen keer in mijn blog heb genoemd, maar ik werk niet op het schip – maar in een tent (gelukkig wel met airconditioning) op de kade. Door de jaren heen is de organisatie gegroeid en is besloten om alle patiënten die (nog) niet opgenomen zijn niet aan boord te laten komen, maar in de tent te onderzoeken. Ook de revalidatie werk in een tent en “outpatients”. Outpatients is de plek waar de patiënten komen nadat ze ontslagen zijn van de afdeling, maar nog wel terug moeten komen voor nieuwe medicatie en/of verbandwissels. Een soort poli kliniek na de operatie zeg maar.

Mijn nieuwe baan aan boord is indrukwekkend, druk en bijzonder. Dagelijks zie ik met mijn collega’s nieuwe potentiële patiënten. Aan ons de taak om te omschrijven wat het daadwerkelijke probleem is, hoe het ontstaan is en wat voor dagelijkse problemen het geeft. Tevens gaan wij met de patiënten in gesprek over hun algemene gezondheid; hoe fit was je de afgelopen weken, hoe is je eetlust en val je af?! Heb je ooit malaria en/of tuberculose gehad en gebruik je (traditionele) medicatie? Ben je ooit getest voor HIV, en zo ja – wat is het resultaat?!

Na aanleiding van deze tweede serie aan vragen moet voor ons duidelijk worden of deze patiënt gezond genoeg is om een operatie te overleven. Of dat het veilig is om deze patiënt op te nemen i.v.m. infectie gevaar voor de anderen (denkend aan tuberculose) of MRSA.

Dat betekend voor ons dat we aan het eind van de dag beslissingen moeten maken en soms “nee” moeten zeggen tegen een patiënt. Nee, n.a.v. ons gesprek en de longfoto die we hebben gemaakt moeten we je melden dat je tuberculose hebt en daarom een operatie niet mogelijk is. Nee, we hebben vandaag bloed getest en daaruit blijkt dat je AIDS heb en die zodanig ernstig is dat wondgenezing niet mogelijk is. Nee, na aanleiding van ons gesprek en de tumor die in korte tijd zo snel gegroeid is met open wonden moeten we concluderen dat jou tumor kwaadaardig is en wij verlenen geen chemotherapie op het schip… Het spijt ons, dat je na bijvoorbeeld 3 dagen reizen met je laatste hoop bij ons bent gekomen en dat ook wij je hoop ontnemen. De moeilijke kant van screening..

De fantastische, mooie kant van screening is dat wij na een aantal gesprekken tegen onze patiënten mogen zeggen; Ja, we kunnen je helpen en dit is je operatie datum! En dat zijn er gelukkig veel meer!!

Medisch gezien vindt ik reuze interessant om de patiënten voor hun operatie met hun lichamelijke afwijkingen te zien. Te mogen voelen aan hun tumor aan hun gezicht, te mogen meten hoe de benen vergroeit zijn en te zien hoe hun mobiliteit is. Te mogen vragen hoe dit allemaal is ontstaan en te mogen onderzoeken hoe de vergroeiingen zijn na aanleiding van forse brandwonden.

Hoewel de verhalen schrijnend zijn, mag ik deze aanhoren met de hoop dat we ze kunnen helpen en nieuwe toekomst kunnen bieden.

Het begin van een nieuw seizoen starten we altijd met orthopedie. We opereren voor 6 weken en dat stopt het orthopedie OK programma. Na deze operaties zitten de kinderen nog voor een heel aantal weken in het gips en dan volgt het revalidatie proces. Al met al zijn deze kinderen met hun moeder/vader maanden betrokken bij het schip. Wanneer wij lang door zouden gaan met het opereren van deze kinderen, dan kunnen we ze niet voldoende opvolgen – gezien het schip op een gegeven moment ook het land weer verlaat.

Een van deze patiënten was Ulrich, zie de bijgevoegde foto’s! Geboren met een aangeboren afwijking aan beide benen. Totaal vergroeid en niet in staat om normaal te kunnen mobiliseren. Hij maakte gebruik van twee stokken die hem nog een beetje ondersteuning gaven. Niet in woorden uit te leggen – ben daarom blij dat ik foto’s van hem kan delen. Maar nog mooier is dat zijn benen ondertussen weer recht zijn – vast gezet in het gips en dat hij met behulp van krukken de wereld bewandeld met rechte benen. Een lang revalidatieproces staat hem nog te wachten, makkelijk zal het niet zijn maar goed komen gaat het wel!

Een andere orthopedie patiënt, of eigenlijke patiënten zijn de zusjes Salamatou. Twee zusjes, allebei geboren met afwijkingen aan hun benen. Hand in hand, samen met hun ouders en een leider van hun dorp kwamen ze verlegen de kade bij ons schip op lopen. Minstens 3 dagen gereisd naar een stad waar ze nog nooit zijn geweest. Nog nooit een schip of een oceaan, grote rivier gezien. De familie komt helemaal uit het noorden van Kameroen. Een regio die niet altijd veilig is en waar ook het gevaar van Boko Haram om de hoek kan kijken.

Gelukkig hebben ze gehoord van Mercy Ships en de ouders besloten om te komen met hun twee dochters – en daar waren ze, veilig en wel met een aantal versleten koffers met hun bagage.

Eenmaal in onze tent heb ik één van deze meisjes onderzocht. En ja – met zoveel gevallen wat ik zie in onze tent denk ik.. Eeehhh, ik heb dit nog nooit eerder gezien en laat staan dat ik weet wat dit is in het Nederlands, hoe moet ik dit nu weer gaan noemen in het Engels! Geloof mij, nnog steeds na ruim 2 maanden aan het werk in de tent is google translate op mijn mobiel af en toe mijn grootste vriend!

Gelukkig, beide dames zijn gezond – afgezien van hun afwijkingen aan hun benen dan, zijn ze ondertussen geopereerd en zijn ze nu druk aan het revalideren.

Net zoals voorgaande jaren hebben we ook dit jaar een HOPE-centre. Dit is een oud gebouw wat afgelopen zomer helemaal is opgeknapt (lees; geschilderd, nieuwe vloeren, kozijnen, airconditioning en nog veel meer). In dit gebouw bieden wij een slaapplek aan, aan onze patiënten die op dat moment niet opgenomen zijn. Patiënten die meer dan 2 uur moeten reizen om bij het schip te komen krijgen daar een plekje. Zij komen eerst daar aan, dan komen ze naar ons in screening. Gaan weer terug, komen nog een keer terug voor screening met de chirurg en dan opnieuw weer terug wachtend totdat ze opgenomen worden. Na hun opname keren ze opnieuw weer terug naar het HOPE-centre voor hun afspraken bij outpatients totdat ze definitief ontslagen worden zodra hun wond genezen is. Deze plek heeft 250 bedden, maar met kinderen die in hetzelfde bed slapen verblijven daar rustig kleine 300 mensen… Ook hier werken Mercy Ships medewerkers voor het reilen en zeilen, wordt er voor de patiënten gekookt en wordt er voor ze gezorgd.

Omdat ik hier nu wat langer verblijf en voor mijn functie aan boord soms auto moet rijden, ben ik een “Mercy Ships Driver”. Dat betekend dat ik zelf één van de auto’s mag uitboeken om weg te gaan de stad in. Ik vindt het fantastisch. In zo’n grote 4x4 Landrover door de Afrikaanse stad en hobbelige (lees gigantische kuilen en gaten) wegen. Af en toe een keer naar het vliegveld om nieuwe Mercy Shippers op halen of vertrekkende medewerkers weg te brengen. Het is absoluut een uitdaging om hier te rijden. Gevoelsmatig geld er hier 1 officiële regel – alleen het stoplicht geeft je het recht om door te mogen rijden of te moeten stoppen. Voor de rest, hoe groter je auto – hoe meer je recht maar moet nemen. Een keurige “geef het door, rechts gaat voor” kun je hier gewoon vergeten. En wanneer je het er gewoon niet mee eens bent ga je gewoon flink toeteren. Heerlijk, krijg je gewoon geen boete van €350,- voor zoals in NL.

Het land Kameroen is mooi, maar dan moet je wel de havenstad uit. Het schip ligt aan de haven die aan een grote rivier ligt. Die rivier is bruin en er drijft erg afval in wat vanuit het land de zee in stroomt. De haven is grijs, oud en rommelig en het leven is hier gemiddeld duur. Dit klinkt allemaal erg negatief, maar mensen die hier aan boord dienen zijn er dan ook echt voor de lokale bevolking en voor het werk wat we verrichten – niet om even een leuke toerist uit te hangen. Een strand is hier niet dicht in de buurt en dan schijnt deze nog bruin en met stenen te zijn (schijnt..). We gaan zo langzamerhand het regenseizoen uit en dat merken we.. Midden op de dag is de zon brandend en is het gemiddeld 30 graden – en het word nog warmer. Kameroen kent een lang regenseizoen, en dat is te zien aan de groene omgeving. Afgelopen weekend ben ik van het schip af geweest en een stukje richting het noorden gegaan de bergen in. Even weg van het schip en daarbij je werk – dat leeft toch heel dicht bij elkaar! Eenmaal de drukke havenstad uit wordt het prachtig – groen begroeide bergen en kleine dorpjes hoog en ver van de bewoonde wereld. Erg zelf voorzienend en minstens 4 uur omhoog wandelen voordat je er bent. Prachtige uitzichten op de toppen van de bergen uitkijkend op een bergmeertje. Watervallen die ervoor zorgen dat je compleet doorweekt bent na een paar minuten – ongerepte natuur! Zere voeten na een dag bergbeklimmen, maar absoluut de moeite waard!

Ik maak lange dagen met screening, we beginnen dagelijks om 08:00 uur, hebben een 45 min pauze tussen de middag en als we geluk hebben zijn we rond 19:00 uur klaar. Als ik betaald zou krijgen en overuren zou maken zou het leuk sparen hier aan boord zijn.. ;)! Gelukkig werkt niemand hier voor deze reden hier aan boord en doen we het allemaal voor onze patiënten en proberen wij in screening ervoor te zorgen dat we de juiste operatie programma’s vol gooien met patiënten!

Sorry dat jullie zolang moesten wachten voor een nieuwe blog, terwijl jullie mij erg blij maken met kaartjes via de post! Het is absoluut waar, echte post is veel leuker! Van sommigen heb al maar liefst het 3e kaartje ontvangen! Zo’n leuke muurdecoratie die alleen maar leuker wordt!

Dank voor alle berichtjes, support en nog meer dank voor donaties en jullie inzet + aankopen op de kerkpleinmarkt van de Hervormde gemeente in Rijssen. Afgelopen week was ik er via facetime bij dat er vanuit de Kerkpleinmarkt een cheque is uitgereikt aan Mercy Ships van €7000,- Dan val je toch wel even stil dat mijn kerkelijke gemeente thuis zo ondersteunend meedraagt in het werk wat wij hier mogen doen!

Ondertussen is de tijd verzet in NL en lopen wij gelijk met jullie op. Wel zo gemakkelijk voor facetime momentjes! Het is hier nu etenstijd en ik ga zo maar eens eten. De zon gaat zo onder en vaak kunnen we genieten van een prachtige zonsondergang – achter Mount Cameroon. Deze berg is de hoogste berg van heel West Afrika; 4040 meter hoog. Voorlopig geniet ik maar van het uitzicht, denk dat klimmen nog niet zomaar gaat gebeuren.. ;) Die 25 km van afgelopen weekend is voorlopig lang genoeg!

Lieve allemaal,

ik doe m’n best – hopelijk tot snel met een volgende blog! Ook nu heb ik weer foto’s en video’s toegevoegd voor de liefhebbers, dan snap je een beetje mijn twijfels wat ik in het Engels op moet schrijven wanneer ik medische afwijkingen zie.. ;)

Liefs vanuit Kameroen,

X Annerieke